بررسي و تحليل مولفۀ «همدلي» در ادبيات معاصر كودكان

ادبيات كودكان نمونۀ زيبايي از ادبيات است كه بخش عمده اي از رشد فرهنگي و فكري كودكان را بر عهده دارد. شعر كودك، بخش اساسي اين نوع ادبيات را تشكيل مي‌دهد و زمينه را براي رشد مهارت هاي فردي و اجتماعي كودكان و پرورش استعدادهاي ذهني آنان فراهم مي سازد. دنياي كودك، دنيايي حساس و مهم به لحاظ تاثير تربيتي و اخلاقي است و شعر به عنوان يكي از ابزارهاي تربيتي در اين ميان، نقشي مهم ايفا مي كند. «همدلي» يكي از مفاهيم تربيتي برجسته و قابل پژوهش در حوزۀ شعر كودك است كه بازتاب گسترده اي در ادبيات كودك و نوجوان داشته و از ديرباز تاكنون محور توجه شاعران كودك بوده است. اين مقاله به شيوۀ توصيفي-تحليلي و بر مبناي داده هاي كتابخانه اي به بررسي مفهوم همدلي در شعر كودكانه  «افسانه شعبان نژاد» ، «جعفر ابراهيمي» ، «اسدالله شعباني» و «ناصر كشاورز» از شاعران شاخص و مطرح حيطه ادبيات كودك و نوجوان مي پردازد. يافته هاي پژوهش، نشان دهندۀ توجه شاعران مورد مطالعه به مفاهيم تربيتي، به ويژه مولفۀ همدلي در آثارشان است.