بررسي قطعيت در تصميمات سطح بالا با تحليل داده‌هاي رفتاري

مقدمه: قطعيت يكي از پارامترهاي تصميم‌گيري‌هاي سلسله مراتبي است. در تصميم‌گيري‌هاي سلسله‌ مراتبي، عموما تصميمات اخذ شده در سطوح مختلف با عدم قطعيت توأم هستند. پس از اخذ تصميم‌ها پاسخ دريافتي مي‌تواند يك بازخورد مثبت يا يك بازخورد منفي باشد. علت دريافت بازخورد منفي نامشخص است. انسان‌ها سعي مي‌كنند اين ابهام را با ارزيابي قطعيت خود حل كنند. هدف اين مطالعه بررسي رابطه قطعيت آزمودني با قدرت محرك به‌عنوان يك پارامتر تنظيم استراتژي در تصميمات سلسله مراتبي است. پيچيدگي‌هاي محاسباتي مربوط به اين نوع تصميمات علاوه بر داده‌هاي رفتاري استفاده از انواع ديگري از اطلاعات را مهم‌تر كرده است. در اين پژوهش اندازه قطر مردمك به‌عنوان يك منبع ارزشمند براي پيش‌بيني قطعيت تصميم سلسله مراتبي استفاده شده است. مواد و روش‌ها: در يك آزمايش سلسله مراتبي از آزمودني‌ها خواسته شد به صورت همزمان جهت حركت نقاط متحرك نمايش داده شده (چپ يا راست) در بالا يا پايين صفحه نمايش ( محيط بالا يا پايين) و همچنين قطعيت خود را نسبت به نقاط انتخابي، را تعيين كنند. هنگامي كه آزمودني‌ها هم جهت حركت نقاط متحرك و هم محيط را درست گزارش دادند، بازخورد مثبت شنيداري دريافت كردند. در طول آزمايش داده‌هاي حركت چشمي آزمودني‌ها توسط دستگاه ردياب چشمي ثبت گرديد. يافته‌ها: نتايج نشان داد در تصميم‌هاي سلسله مراتبي، تصميمات سطح بالا به ميزان قطعيت آزمودني در تصميمات سطح پائين وابسته است و از طرفي نتايج نشان داد تغييرات قطر مردمك به صورت معني‌داري با قطعيت در ارتباط هستند. نتيجه‌گيري: اين پژوهش مشخص مي‌كند كه در تصميمات سطح بالا، ميانگين اندازه قطر مردمك، قطعيت تصميم‌ را پيش‌بيني مي‌كند و بازتاب استراتژي فرد تحت شرايط پيچيده مي‌باشد.