اثربخشي آموزش نظريه خودتعيين‌گري و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر اضطراب و قلدري سايبري در دانش‌آموزان با اختلال بازي اينترنتي

مقدمه: هدف از اين مطالعه مقايسه اثربخشي آموزش نظريه خودتعيين‌گري و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر اضطراب و قلدري سايبري در دانش‌آموزان پسر با اختلال بازي اينترنتي با و بدون همبودي اختلال كمبود توجه/ بيش‌فعالي بود. مواد و روش‌ها: اين پژوهش يك مطالعه نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل و ارزيابي دوره پيگيري بود. جامعه آماري پژوهش حاضر، تمامي دانش آموزان 12 تا 14 ساله با اختلال بازي اينترنتي در سال 1399 شهرستان خرم‌آباد، ايران بود. تعداد نمونه 42 نفر بود كه به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل گماشته شدند. ابزارهاي مورد استفاده شامل آزمون اختلال بازي اينترنتي 20، پرسشنامه علايم كودكان4، پرسشنامه اضطراب بك، و پرسشنامه تجربه قلدري و قرباني قلدري سايبري بود. گروه‌هاي مداخله تحت 9 جلسه دو ساعته برنامه مداخل‌هاي آموزش نظريه خودتعيين‌گري (گروه مداخله 1) و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (گروه مداخله 2) قرار گرفتند. يافته‌ها: نتايج تحليل داده‌ها نشان داد كه تفاوت معني‌داري در اثر بخشي بين دوگروه مداخله آموزش نظريه خودتعيين‌گري و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد در اضطراب و قلدري سايبري وجود نداشت. همچنين تعامل دو متغير عضويت گروهي و گروه همبودي كمبود توجه/ بيش‌فعالي در اضطراب و قلدري سايبري معني‌دار بود. نتيجه‌گيري: هر دو روش آموزش نظريه خودتعيين‌گري و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد، به يك اندازه بر اضطراب و قلدري سايبري دانش‌آموزان با اختلال بازي اينترنتي تأثير معني‌دار دارند.