اثر بخشي برنامه آموزشي خودكنترلي بر كاهش آمادگي به اعتياد در دانش آموزان

مقدمه: اعتياد به مواد معضلي فردي و اجتماعي است كه با تبعات منفي بسياري همراه است و نوجواني دوره اي پرخطر براي گرايش به اعتياد است. پژوهش حاضر با هدف بررسي اثربخشي برنامه آموزشي خودكنترلي بر كاهش آمادگي به اعتياد در دانش آموزان انجام شد. روش: طرح پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با پيش آزمون پس آزمون و گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كليه دانش آموزان دوره دوم متوسطه مشغول به تحصيل در مدارس شهرستان نقده در سال تحصيلي 98-1397 بودند. به شيوه نمونه گيري هدفمند، تعداد 60 نفر از دانش آموزان كه نمرات بالا در مقياس گرايش به اعتياد داشتند، انتخاب شده و سپس به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند (هر گروه 30 نفر). گروه آزمايش تحت 10 جلسه هفتگي 90 دقيقه اي آموزش خود كنترلي قرار گرفت. ابزار جمع آوري داده ها عبارت بود از مقياس گرايش به اعتياد (Addiction tendency scale). نتايج : نمرات ميانگين تعديل‌شده ميزان آمادگي به اعتياد پس از اجراي آموزش خودكنترلي در افراد گروه مداخله (36.52) پايين تر از ميزان آمادگي به اعتياد در افراد گروه كنترل (78.71) مي‌باشد. بنابراين برنامه آموزشي خودكنترلي بر كاهش آمادگي به اعتياد در دانش آموزان اثربخش بود (0.05 P). نتيجه گيري: برنامه آموزشي خودكنترلي مي تواند مداخله اي موثر در در كاهش آمادگي به اعتياد در دانش آموزان باشد.