تأثير گناه بر معرفت علمي ؛ بررسي موردي ديدگاه استفان موروني از منظر عقلانيت نقاد

در مقالۀ حاضر با اتخاذ سنت كالونيسم و معرفت‌شناسي اصلاح‌شده، ادعاي مانعيت گناهان انساني از فعليت صحيح عقل و عامليت فيض الهي در تقويت قواي شناختي را بررسي مي‌كنيم. شايد پيش از اين و ذيل بحثِ نقش‌ عوامل غيرمعرفتي در شكل‌گيري معرفت، به تأثير شناختي گناه نيز پرداخته شده باشد. اما اختصاص اين موضوع به رشد معرفت علمي، تا آنجا كه مورد اطلاع است، تازگي دارد. اين بررسي در بستر پروژۀ استفان موروني، دين‌پژوه معاصر آمريكايي، پيش خواهد رفت. او مي‌كوشد با مرور نقادانۀ آراء متألهان برجستۀ مسيحي، مدلي را براي اين تأثير ترسيم كند. در نهايت نشان خواهيم داد كه از منظر عقلانيت نقاد، محصول موروني با كوشش او براي تبيين اثر گناه بر علوم طبيعي همخواني ندارد. زيرا آنچه به عنوان معرفت علمي مسيحي معرفي كرده غالباً از جنس آگاهي فناورانه است نه علم، و اين عالِم است كه تحت‌تأثير گناه قرار مي‌گيرد نه مدعاي علمي او.