سازۀ آوايي زبان در اشعار سيد حسن حسيني

سبك‌‌شناسي لايه‌‌اي از روش‌‌هاي نوين نقد ادبي است كه به تجزيه و تحليل متون ادبي در قالب لايه‌‌هاي پنج‌‌گانۀ زباني مي‌‌پردازد. مقالۀ حاضر بر اساس روش توصيفي تحليلي به بررسي لايۀ آوايي زبان در سروده‌‌هاي «سيد حسن حسيني» همت گمارده و چهار گزارۀ تشكيل‌‌دهندۀ سازۀ آوايي زبان شعر (موسيقي بيروني، كناري، دروني و معنوي) را در سروده‌‌هاي اين شاعر معاصر ادب فارسي تطبيق و شرح داده است. يافته‌‌هاي تحقيق نشان از آن دارد كه امكانات آوايي زبان در آثار حسيني فراتر از تلوين و التذاذ موسيقيايي در چارچوب موسيقي بيروني شعر بروز يافته است؛ به طوري كه پرداختن به رئاليسم اجتماعي از تحليل و بررسي سازۀ آوايي در قالب موسيقي كناري آشكار مي‌‌شود. حسيني با كاربست سازۀ آوايي و تركيب شاخص‌‌هاي آن با يكديگر به نقد دروني جامعۀ خويش پرداخته است. موسيقي معنوي امكان تصوير آفريني هرچه دقيق‌‌تر را براي اين شاعر معاصر فراهم آورده و وي توانسته است از رهگذر اين لايۀ سبك‌‌شناسي نوين، تصاوير متحرّك شعري را به مخاطب ارائه دهد.