تأملي در مؤلفه‌هاي فهم‌پذيري قرآن

امكان فهم متون ديني از دغدغه‌هاي هميشگي دين‌پژوهان بوده و تاكنون انديشمندان شرق و غرب نظريه‌هاي مختلفي درباره‌اش مطرح كرده‌اند. در همين خصوص بحث‌هاي پُردامنه‌اي هم ميان عالمان اسلامي از ديرباز درباره ممكن‌بودن يا نبودن فهم قرآن مطرح شده‌ است. آنچه در آثار نگاشته‌شده بيشتر محل توجه قرار گرفته، اقامه ادله در اثبات فهم‌پذيري قرآن است. حال آنكه، پيش از بحث درباره «فهم‌پذيري» يا «فهم‌ناپذيري» قرآن بايد مشخص شود كه: در فهم‌پذيردانستن قرآن فهم چه كساني ملاك است؟ فهم كدامين معاني از قرآن مد نظر است؟ و چه ميزان از فهم، معيار سنجش قرار مي‌گيرد؟ در حقيقت اين پرسش‌ها ناظر به مؤلفه‌ها و به عبارتي مباني «فهم‌پذيري قرآن» است كه بايد پيش از اقامه ادله بر ممكن‌بودن يا نبودن فهم قرآن، پاسخ داده شود. نظر به اهميت اين موضوع، پژوهش حاضر با رويكردي درون‌ديني مبتني بر روش توصيفي‌تحليلي پاسخ پرسش‌هاي فوق را مي‌كاود و بر اساس مؤلفه‌هاي به‌دست‌آمده ادله مخالفان امكان فهم قرآن را نقد مي‌كند.