اثربخشي درمان متمركز بر شفقت بر كيفيت زندگي زنان مبتلا به ديابت بارداري

مقدمه و هدف: ديابت حاملگي شايع‌ترين عارضه متابوليك بارداري است كه بسته به معيارهاي تشخيصي، 10 تا 15 درصد از كل حاملگي‌ها را تحت تأثير قرار مي‌دهد. پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان متمركز بر شفقت بر كيفيت زندگي زنان مبتلا به ديابت بارداري انجام شد. روش كار: اين پژوهش از نوع مطالعه نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري همراه با گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش شامل تمام زنان باردار مراجعه كننده به بيمارستان ميلاد تهران در سال 1398 بود كه ديابت بارداري داشتند. به‌منظور تشكيل دو گروه با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند (با در نظر گرفتن ملاك‌هاي ورود و خروج)، 30 بيمار انتخاب شدند. سپس به‌طور تصادفي به دو گروه 15 نفري (درمان متمركز بر شفقت و گروه گواه) اختصاص يافتند. آموزش شفقت خود براي گروه آزمايش انجام شد. همچنين مرحله پيگيري سه ماه روي هر دو گروه اجرا شد. براي گروه گواه مداخله‌اي انجام نشد. ابزار پژوهش كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني بود. داده‌ها با استفاده از آزمون اندازه‌گيري مكرر و نرم‌افزار SPSS نسخه 22 تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد درمان متمركز بر شفقت تأثير معناداري بر بهبود كيفيت زندگي (0/01 P) در زنان مبتلا به ديابت بارداري در مقايسه با گروه گواه داشت. همچنين تأثير درمان متمركز بر شفقت تا مرحله پيگيري ثابت ماند.نتيجه‌گيري: درمان متمركز بر شفقت بر بهبود كيفيت زندگي زنان مبتلا به ديابت بارداري تأثير داشته است و مي‌توان از اين روش به‌منظور كاهش مشكلات زنان مبتلا به ديابت بارداري استفاده كرد.