استفاده از مفاهيم حسابداري ردپاي آب براي تعيين الگوي كشت بهينه اراضي ديم (مطالعه موردي: شهرستان‌هاي قائنات و زيركوه)

اهداف: اهميت و ضرورت برنامه‌ريزي در الگوي كشت ديم هر منطقه را مي‌توان ناشي از لزوم استفاده بهينه از ميزان بارندگي و ارائه راه‌كارهايي جهت افزايش راندمان توليد در اراضي ديم دانست. اين مطالعه با هدف حسابداري ردپاي آب براي تعيين الگوي كشت بهينه اراضي ديم شهرستان‌هاي قائنات و زير كوه اجرا گرديد.مواد و روش‌ها: در اين مقاله الگوي كشت مناسب محصولات زراعي ديم با استفاده از برنامه‌ريزي غيرخطي چندهدفه با هدف كاهش ردپاي آب سبز و خاكستري در كنار حداكثرسازي سودخالص، در شهرستان هاي زيركوه و قائنات بررسي شد. داده‌هاي مطالعه در سال زراعي 1398-1397 به روش تحقيق پيمايشي و مطالعات اسنادي از پايگاه‌هاي اطلاعاتي و ايستگاه‌هاي هواشناسي منطقه جمع‌آوري شد. نتايج: نتايج نشان داد كه الگوي كشت بهينه با حفظ درآمد كنوني كشاورزان منطقه، ردپاي آب سبز را به ميزان 1898384 متر مكعب بر تن و ردپاي آب آبي را به ميزان 249886 متر مكعب بر تن نسبت به الگوي كشت رايج در منطقه كاهش داد. هم‌چنين نتايج نشان داد كه با كاهش ميزان ردپاي آب سبز در الگوي كشت ميزان ردپاي آب اقتصادي در بوم نظام‌هاي زراعي ديم كاهش مي‌يابد. در مجموع جهت نيل به اهداف اقتصادي و كاهش ردپاي آب ذكر شده در اين مطالعه در قالب برنامه‌ريزي چند هدفه كاهش 121 و 58 هكتاري سطح زير كشت نسبت به الگوي جاري در قائنات و زيركوه اجتناب ناپذير است.