بررسي تأثير پديدۀ فرسايش زبان‌ خارجي بر مهارت گفتاري زبان‌آموزان ايراني

پديدۀ فرسايش زباني به‌عنوان مانع مهمي در روند يادگيري زبان، به مفهوم فراموشي و اُفت مهارت ‌هاي زباني بوده كه براثر نبود تماس زباني و يا دوري از محيط ‌هاي آموزشي به وجود مي‌ آيد. در مهارت ‌هاي توليدي، جنبه ‌هاي متفاوتي ازجمله ميزان دقّت، رواني و پيچيدگي مورد هدف اين پديده قرار مي ‌گيرند. اين مقاله به بررسي تأثير فرسايش زبان خارجي بر ميزان دقّت، رواني و پيچيدگي مهارت گفتاري زبان‌آموزان ايراني مي‌پردازد. به اين منظور، در پژوهش حاضر 37 نفر از فراگيران زن و مرد زبان انگليسي در بازۀ سني 18 تا 35 سال و با سطح مهارت گفتاري متوسط و پيشرفته بر اساس روش «نمونه ‌گيري در دسترس» انتخاب شدند. همچنين جهت ارزيابي توانايي صحبت كردن شركت‌ كنندگان، از آزمون آزمايشي «آيلتس» در قالب موضوعات مختلف در چهار مرحلۀ پژوهش و در طيّ يك دورۀ نُه‌ماهه (در ابتداي مطالعه، سه ماه، شش ماه و نه ماه پس از قطع فرايند يادگيري زبان) استفاده شد. براي پاسخ به سؤالات تحقيق، از آزمون «ANOVA» با مدل اندازه ‌گيري مكرّر استفاده شد. نتايج تحقيق نشان داد فرسايش، تأثير قابل توجّهي بر متغير پيچيدگي دارد. همچنين از نظر دقّت زباني نيز اختلاف معني‌ داري در هر چهار مرحلۀ مطالعه مشاهده گرديد. به‌طور مشابه، در ارتباط با متغير رواني كلامي، نتايج حكايت از تأثير قابل توجّه فرسايش بر اين جنبه از گفتار دارد. افزون بر اين، نتايج مربوط به‌ اندازۀ اثر نشان مي‌دهد كه فرسايش، بيشترين تأثير را بر رواني و كم‌ترين تأثير را بر دقّت گفتار دارد. درمجموع، نتايج نشانگر آسيب ‌پذيري قابل توجّه كلّيۀ جنبه ‌هاي مهارت صحبت كردن در مقابل فرسايش زباني است.