اثربخشي درمان هيجان محور بر خودكارآمدي والدگري و احساس گناه مادران كودكان دچار آسيب سوختگي

هدف از پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي درمان هيجان‌محور بر خودكارآمدي والدگري و احساس گناه مادران كودكان دچار آسيب سوختگي است. روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي، با طرح پيش‌آزمونپس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه‌ي آماري پژوهش شامل كليه مادران با فرزند دچار آسيب سوختگي مراجعه كننده به بيمارستان سوانح و سوختگي تهران (شهيد مطهري)، در پاييز 1398 بود. تعداد 30 نفر از اين مادران كه در پرسشنامه‌ خودكارآمدي والدگري دومكا و همكاران(1996) و احساس گناه آيزنك (2007) نمرات پايين‌‌تري داشتند به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند. گروه آزمايش به مدت 10 جلسه به صورت هفتگي تحت درمان هيجان‌محور (گرينبرگ، 1986) قرار گرفت. نتايج تحليل كوواريانس تك متغيره، حاكي از آن بود كه بين گروه ‌آزمايش و گواه در متغير خودكارآمدي علي‌رغم افزايش آن در گروه آزمايش، تفاوت معناداري يافت نشد. اما، درمان هيجان‌محور به‌طور معناداري در كاهش احساس گناه مادران كودكان دچار آسيب سوختگي موثر بود (P 0/05). نتيجه اين پژوهش نشان داد كه از درمان هيجان‌مدار مي‌توان در كاهش احساس گناه و هيجان‌هاي منفي مادران داراي فرزند با آسيب‌ سوختگي، استفاده نمود.