نقد تطبيقي كهن الگويي سفر دو قهرمان در رمان «وقتي نيچه گريست»

"Comparative Criticism of Awareness of the Tow Hero in The Novel "When Nietzsche Wept

اين مقاله با روش كتابخانه‌اي و با بهره‌گيري از توصيف و تحليل، به نقد تطبيقي كهن‌الگوي سفر قهرمان در رمان «وقتي نيچه گريست» اثر اروين يالوم مي‌پردازد. سفر قهرماني، الگويي با سه مرحلۀ عزيمت، تشرف و بازگشت دارد. نيچه كه براي معالجه پاي در سفري بيروني نهاده، درمان نااميدي پزشكش را برعهده مي‌گيرد. گره‌هاي ذهن بروير به ياري آموزه‌هاي فلسفي و جسارت خودافشايي‌، در سفري دروني گشوده مي‌شود و از خلسه، بازمي‌گردد. نيچه با پرهيز از رازگويي، در تشرف متوقف مانده‌است. او با مشاهدۀ بهبودي بروير، با خودافشايي گره‌هاي ذهن خويش را مي‌گشايد و به سلامت از تشرف مي‌گذرد. بركتِ نهايي سفر براي هر دو قهرمان، پذيرش سرگذشت ناگزير خويش است. آنان با بخشش، خدايگون شده و با رغبت، براي بازآفريني زندگي، يكي به ميان جمع و ديگري به خلوت خويش بازمي‌گردند. سفر دو قهرمان با كهن‌الگوي سفر مطابقت كامل دارد. فقط توالي مراحل در برخي قسمت‌ها رعايت نشده است.

According to Campbell's monotheistic theory, the path to individuality is going through an internal or external journey. In this story, two scientists are unknowingly involved in despair; one wishes for freedom and the other wishes for friendship.Brewer is a physician, and Nietzsche is a patient who refuses to accept help, even for treatment. Inevitably, Brewer, pretending to be frustrated, obtains Nietzsche's consent to be hospitalized to cure his frustration. Brewer frees himself from obsessive thoughts and tastes freedom by learning to live in the present and willing his destiny.Nietzsche, who sought to find a way beyond his treatment, uses Brewer’sself-confession method to forgetSalome; But, despite finding a same-level friendship, he chooses solitude and returns to create the book that matured in his mindwhen he saw Salome.Brewer also returns to his family life, medicine and culture after receiving the final blessing of the trip,but this time, he has freely chosen it.