عوامل مؤثر در حفظ حيات دين يهود پس از تخريب معبد دوم

Factors Affecting the Survival of Judaism after the Destruction of the Second Temple

از آنجاييكه يهود به عنوان ديني شريعت-محور ارتباطي محكم با وجود معبد داشته، در هر دو واقعه‌ي سقوط معابد، هويت ديني و ملي آن با خطر جدي روبرو شد. اين مقاله به بررسي عواملي پرداخته كه پس از تخريب معبد دوم موجب بقا و ادامه‌ي حيات دين يهود گرديدند. بررسي دقيق اسناد تاريخي و مطالعات پيشين، دو دسته‌ عوامل دروني و بيروني را نشان مي‌دهد. ازجمله عوامل دروني مي‌توان به نقش يوحنان بن زكاي، شوراي سنهدرين، فريسيان و اثر نظام خاخامي اشاره كرد. شورش شمعون بركوخبا نيز علي‌رغم شكست، موجب تثبيت موقعيت علمي يهوديان گرديد. همچنين، نقش پررنگ شريعت شفاهي در دوران پس از معبد دوم در قالب اثر مهم تلمود موجب ادامه حيات دين يهود شد. از جمله عوامل بيروني، تبعيد به سرزمين‌هاي همسايه بخصوص بابل، توحيدي بودن اديان ايران باستان و تأثيرگذاري آنها بر دين يهود، رقابت دو امپراطوري روم و ايران در سال‌هاي پس از سقوط معبد دوم كه باعث نزديكي يهوديان به اشكانيان در دشمني با روم شد و نقش احتمالي اشكانيان در تحريك شورش‌هاي يهوديان به منظور مشغول نگاه داشتن روميان را مي توان نام برد. مجموعه‌ي اين عوامل زمينه را براي حيات ديني يهوديان و تحكيم باورهاي توحيدي پس از سقوط معبد دوم فراهم نمود.

Since Judaism, as a tradition-based religion, had a strong connection with Temple, the religious and national identity of Jews was seriously endangered after the fall of the Temple. This paper examines factors leading to the survival of the Judaism after the destruction of the Second Temple. By carefully examining the historical documents and previous studies, we can identify two groups of internal and external factors. Internal factors include the role of Yohanan ben Zakkai, Sanhedrin council, Pharisees, and rabbinic system. Simon Bar Kokhba’s revolt led to the consolidation of the Jews’ theological status. Moreover, the prominent role of oral traditions in the post-Second Temple period in the form of Talmud led to the survival of Judaism. External factors include the exile to neighbouring lands, especially Babylon, the influence of ancient Iran’s monotheist religions, the opposition between the Roman and Persian empires in the post-Second Temple era, bringing the Jews closer to the Parthians in enmity with Rome, and the probable role of the Parthians in provoking the Jewish revolts to distract Romans. The combination of these factors provided the basis for the religious life of the Jews and the consolidation of monotheistic beliefs in the post-Second Temple era.