مقايسه تكانشوري، استحكام من، ناگويي هيجاني و حمايت اجتماعي ادراك‌شده در معتادان ادامه‌دهنده و رهاكننده درمان

هدف: سوء‌مصرف مواد عبارت است از الگوي غيرانطباقي مصرف مواد كه از طريق پيامدهاي نامطلوب عودكننده و قابل‌ملاحظه مرتبط با استعمال مكرر مواد ظاهر مي‌شود. متغيرهاي چندگانه بر شدت، مدت و درمان اختلالات سوءمصرف مواد تأثير مي‌گذارند. برآوردها در سال ۲۰۱۷ نشان داد كه ۲۷۱ ميليون نفر در جهان از يك يا چند ماده‌مخدر استفاده كرده‌اند. پژوهش حاضر كه از نوع علي‌مقايسه‌اي بود، با هدف مقايسه تكانشوري، استحكام من، ناگويي هيجاني و حمايت اجتماعي ادراك‌شده در معتادان ادامه‌دهنده و رهاكننده درمان انجام شد. روش: بدين منظور، 180 نفر از مراجع‌كنندگان به سه مركز ترك اعتياد، به‌صورت تصادفي در سه گروه درمان دارويي، مشاوره انگيزشي و درمان تركيبي دارويي انگيزشي قرار گرفتند. آزمودني‌ها پيش از درمان، پرسشنامه‌هاي مربوط به مقياس تكانشوري بارات (بارات، 1994)، مقياس استحكام من (بشارت، 1386)، مقياس ناگويي هيجاني تورنتو (بگبي، پاركر و تيلور، 1994) و مقياس چندبعدي حمايت اجتماعي ادراك‌شده (زيمت، دالم، زيمت و فارلي، 1988) را تكميل كردند. پس از پايان دوره درماني، تعداد افراد باقي‌مانده هر گروه درماني به‌ترتيب 45، 39 و 43 نفر بود. براي تحليل داده‌ها از آزمون ناپارامتري يو مانويتني استفاده شد. يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان‌دهنده تفاوت معنادار در متغيرهاي تكانشوري، استحكام من، ناگويي هيجاني و حمايت اجتماعي ادراك‌شده بين معتادان ادامه‌دهنده و رها‌كننده درمان است. نتيجه‌گيري: توجه به اين متغيرها مي‌تواند در برنامه‌هاي پيشگيري، تشخيص و درمان سوءمصرف مواد مؤثر واقع شود.