مقايسه اثربخشي اميددرماني و معنويت درماني بر كيفيت زندگي و شاخص‌هاي زيستي زنان مبتلا به ديابت

هدف: هدف اين پژوهش مقايسه اثربخشي اميددرماني و معنويت درماني بر كيفيت زندگي، قند خون و فشار خون زنان ميانسال مبتلا به ديابت نوع دو بود. روش: پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون پس آزمون پيگيري با گروه گواه بود. جامعه آماري شامل تمام زنان ميانسال مبتلا به ديابت نوع 2 مراجعه كننده به مركز تحقيقات ديابت، متابوليسم و غدد شهر تهران در سال 1399 بودند كه ‏45 نفر به شيوه نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و يك گروه گواه (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه كوتاه كيفيت زندگي باليني ديابتي بروس و همكاران (2004) و آزمايش خون جهت اندازه گيري فشارخون و قند خون ناشتا بود. بعد از 8 جلسه 90 دقيقه اي براي هفته اي 1 بار، اميددرماني و معنويت درماني براي گروه هاي آزمايش، داده ‌هاي پژوهش حاضر با استفاده از روش تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر تجزيه و تحليل شدند.  يافته ‌ها: نتايج نشان داد معنويت درماني و اميددرماني بر كيفيت زندگي (0.038=P) اثر افزاينده داشتند. نتيجه گيري: از جمله تلويحات كاربردي پژوهش حاضر ارائه درمان ‌هاي روان شناختي براي بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 است. پيشنهاد مي‌شود درمان‌هايي نظير اميد و معنويت در كنار درمان‌هاي دارويي بر بيماران مبتلا به ديابت نوع دو انجام گيرد.