اثربخشي گروه‌درماني مبتني بر پذيرش و تعهد بر انعطاف‌پذيري شناختي، افكار خودكشي، افسردگي و نااميدي در سربازان

اهداف: پژوهش حاضر به منظور بررسي اثربخشي گروه‌درماني مبتني بر پذيرش و تعهد بر انعطاف‌پذيري شناختي، افكار خودكشي، افسردگي و نااميدي در سربازان انجام شد. مواد و روش ها: در يك طرح ‌آزمايشي از نوع پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه كنترل، شصت سرباز به صورت نمونه‌گيري در دسترس از پادگان‌هاي نظامي در خراسان رضوي در سال 1398 انتخاب و به طور تصادفي به گروه‌هاي سي‌نفري آزمايش و كنترل تقسيم شدند. آزمودني‌ها در گروه‌هاي آزمايش به مدت هشت جلسه هفتگي 90دقيقه‌اي تحت گروه‌درماني مبتني بر پذيرش و تعهد قرار گرفتند و گروه كنترل اين درمان را دريافت نكرد. در پيش‌آزمون و پس‌آزمون، پرسش‌نامه‌هاي انعطاف‌پذيري شناختي (CFI)، مقياس افكار خودكشي بك (BSSI)، پرسش‌نامه افسردگي بك ويرايش دوم (BDIII) و مقياس نااميدي بك (BHS) روي تمام آزمودني‌ها اجرا شد. داده‌ها با استفاده از آزمون t گروه‌هاي مستقل و تحليل كوواريانس در نرم‌افزار SPSS نسخه 24 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: يافته‌هاي پژوهش نشان داد گروه‌درماني مبتني بر پذيرش و تعهد به طور معني‌داري منجر به افزايش انعطاف‌پذيري شناختي و مؤلفه‌هاي آن (0/001=P)، كاهش افكار خودكشي (0/001=P)، افسردگي (0/001=P) و نااميدي (0/002=P) در مقايسه با گروه كنترل مي‌شود. نتيجه گيري: گروه‌درماني مبتني بر پذيرش و تعهد احتمالاً با افزايش انعطاف‌پذيري شناختي منجر به كاهش افسردگي، افكار خودكشي و نااميدي در سربازان مي‌شود.