موانع و تسهيل‌كننده‌هاي توسعه‌ پايدار گردشگري كشاورزي در غرب استان مازندران

گردشگري كشاورزي با ايجاد فرصت‌هاي جديد شغلي، ارزش‌هاي اجتماعي‌فرهنگي را در مناطق روستايي ارتقا مي‌بخشد، به حفظ محيط‌ زيست كمك مي‌كند و جريان مهاجرت روستا-شهري را معكوس مي‌سازد؛ اما بررسي‌ها نشان مي‌دهد اين نوع گردشگري در ايران توسعه‌ چشمگيري ندارد. اين پژوهش با هدف شناسايي موانع و تسهيل‌كننده‌هاي توسعه‌ پايدار گردشگري كشاورزي در غرب استان مازندران به‌صورت آميخته‌ (كيفي كمي) اكتشافي انجام شد. جامعه‌ بخش كيفي، كارشناسان حوزه‌ گردشگري كشاورزي در سازمان‌هاي مختلف بودند كه به‌صورت هدفمند انتخاب شدند و با مصاحبه‌ نيمه‌ساختارمند با 21 نفر از آنها اطلاعات لازم گردآوري شد. در ادامه به‌صورت تحليل محتواي متعارف 120 شاخص استخراج و در هشت بعد اجتماعي‌فرهنگي، فيزيكي‌كالبدي، سياستي‌قانوني، مديريتي، زيرساخت فكري، ارتباطي‌تبليغي، مشاركتي و بازاريابي دسته‌بندي شد. جامعه‌ آماري بخش كمي، تعداد 69 نفر از دهياران روستاهاي غرب استان مازندران بودند كه به روش چند مرحله‌اي انتخاب شدند. به‌منظور تحليل داده‌ها از روش تحليل ميدان نيرو با نرم‌افزارهاي SPSSwin20 و Pathmakerver5.5 استفاده شد. نتايج نشان داد در تمامي هشت عامل برآيند امتياز نيروهاي بازدارنده بيش از پيش‌برنده‌ها بوده است. اين موضوع نشان مي‌دهد براساس نيروهاي پيش‌برنده، دستيابي به توسعه‌ پايدار گردشگري كشاورزي ميسر نمي‌شود. در هر عامل نيز قوي‌ترين نيروي تسهيل‌كننده و مانع شناسايي و معرفي شد. توسعه‌ پايدار گردشگري كشاورزي با موانع زيادي همراه است كه بايد برنامه‌ريزان براساس نتايج پژوهش براي برطرف‌كردن آنها و همچنين تقويت نيروهاي تسهيل‌كننده اقدام كنند تا درنهايت پايداري توسعه‌ گردشگري كشاورزي محقق شود.