بررسي ملازمت كرامت ذاتي و غيرذاتي در حقوق بشر اسلامي

كرامت آدمي به معناي شرافت و بلندمرتبگي و نتيجۀ آن، محق و مكلف بودن وي است. اين پژوهه در گام نخست به واژه شناسي كرامت و سپس به شناسايي مباني آن در پارادايم هاي الهي و غيرالهي مي پردازد. در ادامه به تقسيم بندي كرامت ذاتي و غيرذاتي در پارادايم الهي اسلامي پرداخته است و بر اين باور است كه كرامت » در عبارت « ذاتي » آنطور كه عموم انديشمندان گمان كرده اند اصطلاح است و پس از « عرض لازم در ماهيت » معناي فلسفي آن نيست بلكه ،« ذاتي را « ساخت يا گونه آفرينش انسان » بررسي بسيار در آيات و تفاسير مختلف، ايده علت كرامت برخاسته از ذات انسان در پارادايم الهي اسلامي قرار داده است و كرامت » پس از اثبات آن، به سراغ كرامت غيرذاتي رفته و با قبول و تقسيم آن به به تحليل و مهندسيِ حق يا اصل بودن كرامت انساني ،« اعطايي و اكتسابي پرداخته است. اين مقاله مي كوشد برخلاف تصور رايج انديشمندان، به قبول و مهندسي هر دو كرامت برخاسته از ذات و غيرذات، در حقوق آدمي بپردازد و كرامت اولي را حاكم بر فقه و حقوق، و كرامت نوع دوم را محكوم آن بداند.