واكاوي مباني فقهي حكم سقط درماني بعد از ولوج روح

توسعه فنّاوري هاي جديد و پيشرفت دانش پزشكي موجب شده است كه در حوزه درمانِ بيماري هاي انساني، اقداماتي انجام شود كه آثار فقهي، حقوقي و نيز اخلاقي را به دنبال داشته باشد و از جمله آن اقدام به «سقط جنين» در بارداري هاي پرخطر است. مسأله چالش برانگيز آن است كه گاه بعد از دميده شدن روح، علم و يقين وجود دارد كه ادامه بارداري، جان يا سلامت جسماني مادر را به خطر مي اندازد (حرج كامل) و از ديگر سو، جنين در مرحله اي از رشد است كه نمي توان آن را به خارج از رحم منتقل كرد و بايد با كمك دستگاه NICU  اقدام به حفظ وي كرد، اما با اين حال، برخي از فقها به حرمت سقط جنين قائل شده اند؛ بنابراين مادر با علم به زيان ديدن از ادامه بارداري، ملزم به حفظ جنين خواهد بود؛ لذا در اين نوشتار تلاش شده تا با مستندات فقهي، حكم سقط درماني بعد از ولوج روح مورد نقد و بررسي قرار گيرد.اين پژوهش كه با روش توصيفي تحليلي انجام شده است حاكي از آن است كه در بارداري هاي پرخطر، حفظ جان يا سلامت جسماني مادر، واجب و مقدّم بر حفظ جنين است. بنابراين همانگونه كه سقط درماني در زمان قبل از ولوج روح جايز است، اقدام به اين نوع درمان در زمان بعد از ولوج روح نيز جايز و بلكه واجب خواهد بود؛ لذا كلام برخي فقها كه در اين راستا تعبير به «حرام است» كرده اند، محلّ تأمّل مي باشد.