نقد نظريّه عدم مشروعيّت عمليّات استشهادي با استناد به منابع فقهي

فقه اماميه براي دفع هرگونه استيلاء و سلطۀ دشمنان شريعت، باب جهاد را گشوده است كه بالأصاله جنبه دفاعي داشته و بالعرض، جنبه تهاجمي دارد. دفاع در برابر متجاوز در شرايط نبود امكانات نظامي مناسب، شكل خاصّي به خود مي ‌گيرد كه عمليّات استشهادي از مصاديق بارز آن است. عمليّات استشهادي، روش جديدي است كه براي مقاومت و رويارويي با دشمن اسلام با وسايل و ابزار جديد كشنده، با قصد قربه الي الله انجام مي شود، و عامل آن يقين يا ظنّ غالب دارد كه خودش نيز در جريان عمليّات به شهادت مي رسد. از آنجايي كه عمليّات استشهادي از لحاظ شكلي با انتحار شباهت دارد بدين سبب در انديشه برخي از صاحبنظران فاقد مشروعيّت است.پژوهش حاضر با روش تحليلي و كتابخانه اي و با واكاوي كتب فقهي و پژوهش ‌هاي مختلف و بررسي ادلّه و مباني فقهي مخالفان عمليّات استشهادي، به اين نتيجه دست يافته است كه اقدامات شهادت طلبانه ضمن تفاوت با انتحار، از مشروعيّت برخوردار بوده و دلايل مطرح شده از سوي مخالفان، به لحاظ تفاوت در قصد و هدف، خروج موضوعي دارد.