برده‌پروري يا بنده پروري؟ آموزش و برنامه درسي ايران در قرن چهاردهم چه راهي را طي كرده و به كجا رهسپار است؟

Slavery? What is the Path of Education and Curriculum in Iran in the Fourteenth Century and Where is it Headed?

چكيده: تربيت نوين در ايران طي قرن چهاردهم تحت شرايط جهاني و خواست عمومي بدست حكومت هاي مستقر گسترش يافت. در بررسي جوانب اين موضوع، چهار بعد اساسي «مدرسه و موقعيت آموزش»، «محتوا و برنامه آموزش»، «معلم و كنشگر آموزش» و «برنامه ريزي درسي و علم آموزش» تشريح و آشكار شد كه اين ابعاد داراي وضعيت متفاوتي در دو نيمه قرن در دو حكومت مستقر بودهاند. باوجوداين، در سراسر قرن چهاردهم، با اندك تفاوتهايي در شدت عمل، آنچه محور تمام فعاليت هاي آموزش و پرورش قرار گرفت، تلاش براي توسعه و ترويج «فرهنگ تبعيت» بود كه در نيمه اول مبتني بر فرايند اطاعت و در نيمه دوم مبتني بر فرايند حماقت دنبال شد. شواهد نشان ميدهد عمل بر آن منطق نمي تواند موثر و مقبول واقع شود؛ هر چند كه تحت فشار قدرت حكومت استمرار يابد. آنچه لازم است محترم شمرد «دانايي واقعي» است كه برآيند علم مي باشد و با بكارگيري علم آموزش بدست مي آيد.

Modern education in Iran was expanded during the 14th century under universal conditions and public will by established governments. In examining the aspects of this issue, four basic dimensions of "educational situation and school", "content and curriculum", "teacher and education activist" and "curriculum planning" were explained and it was revealed that these dimensions had different status in two halves. However, throughout the 14th century, what became the centerpiece of all education activities was the attempt to develop and promote a "culture of adherence" that was pursued in the first half based on the obedience process and in the second half based on the process of stupidity. Evidence suggests that the practice of that logic cannot be effective and acceptable, even if it persists under the pressure of the government's power. What is needed is respect for "real knowledge", which is the result of science and is achieved using the science of education.