اثربخشي درمان تعاملي بر استرس والدگري، خودتنظيمي هيجاني و پرخاشگري كودكان مبتلا به اختلال آميختگي اجتماعي بازداري نشده با و بدون اختلال نقص توجه/ بيش‌فعال

Effectiveness of Interaction Therapy on Parental Stress, Emotional Self-Regulation and Aggression of Children with Disinhibited Social Engagement Disorder with and without Attention Deficit / Hyperactivity Disorder

هدف: اين پژوهش به‌منظور بررسي اثربخشي درمان تعاملي (والدـ كودك) بر استرس والدگري، خودتنظيمي هيجاني و پرخاشگري كودكان مبتلا به اختلال آميختگي اجتماعي بازداري نشده با و بدون اختلال نقص توجه/ بيش‌فعالي انجام شد. روش‌شناسي: اين پژوهش نيمه آزمايشي و‌ با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون وگروه كنترل بود. نمونه شامل 60 نفر از كودكان 5 تا 7 ساله مبتلا به اختلال آميختگي اجتماعي بازداري نشده همراه با و‌ بدون اختلال نقص توجه/ بيش‌فعالي بود كه به شكل تصادفي انتخاب و در دوگروه كنترل و دوگروه آزمايش گمارش شدند. برنامه درمان تعاملي والد-كودك براي دوگروه آزمايش اجرا شد. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه علائم مرضي كودك، پرخاشگري شهيم، استرس والديني آبيدين و خودتنظيمي هيجاني محقق ساخته جمع‌آوري شد. يافته‌ها: نتايج تحليل كواريانس چندمتغيري نشان داد كه درمان تعاملي تنها بر استرس والدگري و خودتنظيمي هيجاني گروه‌هاي كودكان 7-5 ساله مبتلا به اختلال آميختگي اجتماعي بازداري نشده همراه با اختلال نقص توجه/ بيش فعالي و‌ بدون اختلال نقص توجه/ بيش‌فعالي مؤثر بود. همچنين اين روش درماني بر استرس والدگري و خودتنظيمي هيجاني كودكان 7- 5 ساله مبتلا به اختلال آميختگي اجتماعي بازداري نشده همراه با اختلال نقص توجه/ بيش فعالي مؤثرتر از گروه بدون اختلال نقص توجه/ بيش فعالي بود. نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌هاي پژوهش اين روش درماني به‌عنوان يك مداخله مؤثر در مشكلات هيجاني و جانبي كودكان مبتلا به اختلال آميختگي اجتماعي بازداري نشده با و بدون اختلال نقص توجه/ بيش‌فعالي مي‌تواند موردتوجه قرار گيرد.

Objective: This study was conducted to investigate the effectiveness of (parent-child) interaction therapy on parenting stress, emotional self-regulation, and aggression in children with disinhibited social engagement disorder with and without attention-deficit/ hyperactivity disorder. Methods: This was a quasi-experimental study with a pretest-posttest and control group design. The sample consisted of 60 children 5-7 years with disinhibited social engagement disorder with and without attention-deficit / hyperactivity disorder who were randomly selected and assigned to two control and two experimental groups. The parent-child Interaction treatment program was administered to the two experimental groups. Data were collected using by child morbidity questionnaire, Shahim aggression questionnaire, Abidin parenting stress, and researcher-made emotional self-regulation questionnaire. Results: The results of multivariate analysis of covariance showed that parent-child interaction therapy only on parenting stress and emotional self-regulation in children 5 to 7 years with disinhibited social engagement disorder with and without attention-deficit / hyperactivity disorder is effective. Also, this method of treatment was more effective on parenting stress and emotional self-regulation in children 5 to 7 years with disinhibited social engagement disorder with attention-deficit/hyperactivity disorder than in the group without attention-deficit/hyperactivity disorder. Conclusion: This therapy can be considered an effective intervention for emotional problems and problems in children with disinhibited social engagement disorder with and without attention-deficit / hyperactivity disorder.