گزارشگري مالي و غير مالي

امروزه گزارش‌دهي فقط براي اطلاع‌رساني نيست بلكه با گسترش مفاهيم مديريتي و كسب‌و‌كار، نگاه سازمان‌ها به سوي تمام ذي‌نفعان، معطوف شده و تغييرات عمده‌اي در روش‌هاي كسب‌و‌كار، شيوه توليد سرمايه و حيطه فعاليت كسب‌و‌كارها رخ داده است و براي رفع اين نياز، ايجاد ارتباط بين اطلاعات مالي و غيرمالي ضروري است. در اين ميان، افشاء اطلاعات مالي، كه بيش‌تر به‌صورت افشاء اجباري مطرح است، نسبت به افشاء اطلاعات غيرمالي، كه بيش‌تر به‌صورت اختياري است، بيش‌تر مورد توجه نهادهاي استانداردگذاري قرار گرفته است و يكي از دلايل وجودي آن، مطرح شدن مسئله نمايندگي است. در واقع، تفكيك مديريت از مالكيت و نحوه كنترل شركت‌ها، هزينه‌هاي نمايندگي را ايجاد مي‌كنند و در نتيجه، تضاد منافع ميان مديريت و مالكيت، حتي در بين طبقات مالكان ايجاد مي‌شود. اينجاست كه نقش گزارشگري در جهت ايجاد شفافيت اهميت بيشتري خواهد داشت و ايجاد ارتباط ميان اطلاعات مالي و غيرمالي در گزارش ها ضرورت مي يابد. در خصوص افشا اطلاعات مالي و غيرمالي نظريه هاي متعددي مطرح شده است كه مهم ترين آن ها شامل چهار گروه نظريه‌هاي ابزاري، سياسي، يكپارچه و اخلاقي است. در نظريه هاي ابزاري بر دستيابي به اهداف اقتصادي از طريق فعاليت‌هاي اجتماعي تاكيد مي شود. نظريه هاي سياسي، گروه دوم هستند. تمركز درنظريه‌هاي سياسي بر اين است كه شركت‌ها داراي قدرت اجتماعي هستند و در قبال آن مسئوليت دارند. گروه سوم، نظريه هاي يكپارچه هستند كه بر يكپارچه بودن نيازهاي جامعه تاكيد دارند و در نظريه هاي اخلاقي ، صرف نظر از برآورده شدن و يا نشدن اهداف اقتصادي، سياسي و اجتماعي، تاكيد بر جنبه‌هاي اخلاقي بنگاه ها است.