بررسي كوگيتوي لكاني و ارزيابي آن از منظر انگاره ادراك حضوري در حكمت متعاليه

A Study of Lacanian Cogito and Its Evaluation from the Perspective of the Teaching of presence Perception in Transcendent Wisdom

انگاره سوژه رشته پيوند بسياري از مباحث فلسفي است كه با تفكر دكارت آغاز و سپس به واسطه كانت، هگل و لكان پي گرفته مي­شود. لكان با خوانش زبان­شناختي از روانكاوي فرويد و مفهومِ ناخودآگاه سوژه را به عنوان يك برساخت زباني تعريف مي­كند. هستيِ عينيِ سوژه كه به واسطه دال­ها خط خورده است، خودش را از طريق زبان بازنمايي مي­كند؛ اما اين خط‌خوردگي به واسطه زبان، موجود انساني را ميان خودآگاه و ناخودآگاه منقسم مي­كند. ناخودآگاه بخشي از واقعيّت سوژه است كه سوژه در آنجا حضور ندارد؛ لذا از منظر لكان بر خلاف دكارت، نمي­توان از انديشه، هستيِ سوژه را استنتاج كرد، بلكه انديشه حقيقيِ سوژه در ناخودآگاه است و سوژه در آنجا غايب است. اين نوشتار با يك روش توصيفي و تحليلي نشان مي­دهد چگونه ملاصدرا با طرح اصولي مانند اصالت وجود، علم حضوري و تشخّص وجود، مسيرِ متفاوتي را براي تبيين فاعليّت و آگاهي سوژه ترسيم مي­كند. وجود در همه مراتب هستي بر ماهيت و آنچه به واسطه زبان برساخته مي­شود، تقدم دارد و علم حضوري نشانه انطباق كامل سوژه با هويّت هستي­شناختيِ خود است. سوژه مي­تواند فراسوي تمام تعيّنات ماهوي، عنصرِ درون­ماندگاري را در خود تشخيص دهد كه بر اساس آن با گذر از خودبيگانگي به اين­هماني دست يابد.

The idea of ​​the subject is the link between many philosophical issues that begin with Descartes' thought and followed by Kant, Hegel and Lacan. Relying on a linguistic reading of Freud's psychoanalysis and the unconscious, Lacan defines the subject as a linguistic construct. The objective existence of the subject, underlined by signs, represents itself through language; But this underlined state, through language, divides the human being between the conscious and the unconscious. The unconscious is a part of the reality of the subject in which the subject is not present; Therefore, from Lacan's point of view, unlike Descartes, the existence of the subject cannot be inferred from thought, but the real thought of the subject is in the unconscious and the subject is absent there. This article, with a descriptive and analytical method, shows that how Mulla Sadra draws a different path to explain the agancy and awareness of the subject by proposing principles such as the originality of existence, presence knowledge and recognition of existence. Existence in all levels of existence takes precedence over quiddity and what is constructed through language, and presence knowledge is the sign of the complete conformity of the subject to his ontological identity. The subject can, beyond all essential determinations, recognize the element of introspection within which he achieves this identity through transcendence.