عوامل موثر بر تغيير كارآفريني تركيبي به كارآفريني تمام وقت با تاكيد بر نقش تئوري يادگيري تجربي

هدف اين مقاله بررسي عواملي است كه يك كار آفرين به طور همزمان هم كسب و كار خود را اداره مي كند و هم براي دريافت دستمزد براي ديگران كار مي كند ترغيب شود كار براي ديگران را رها كند و فقط به اداره و توسعه كسب وكار خود بپردازد. در اين تحقيق 4 عامل ترس از شكست، خطر درك شده، توسعه صلاحيت كارآفريني و خودكارآمدي مورد بررسي قرار گرفته است كه پيش بيني مي شود بر تصميم تغيير تاثير بگذارد. اين مقاله كارآفريني تركيبي را به عنوان يك زمينه يادگيري و مسير موثر براي كارآفريني تمام وقت معرفي مي كند. پژوهش حاضر به روش توصيفي- همبستگي به بررسي اين موضوع پرداخته است. جامعه آماري اين پژوهش 2300 نفر از كارآفرينان برتر شهر تهران بودند كه از فرمول كوكران تعداد 330 نفر از آن‌ها به روش تصادفي ساده مورد بررسي قرار گرفتند. بر اساس نتايج به دست امده بين يادگيري تجربي حاصل از كارآفريني تركيبي و احتمال انتقال كارآفريني تركيبي به كارآفرين تمام وقت رابطه معني داري وجود داشت. يادگيري تجربي حاصل از كارآفريني تركيبي رويكرد هاي ترس از شكست،ريسك ادراك شده، توسعه شايستگي كارآفريني و خودكارآمدي را دنبال مي‌كنند و تاثيرات مثبت قابل توجهي در معناسازي، جهت‌دهي و همدلي دارند. ابزار گردآوري اطلاعات در اين پژوهش پرسشنامه محقق ساخته بود كه روايي آن توسط متخصصن و پايايي آن از طريق محسابه آلفاي كرون باخ كه براي كليه قسمت ها بيشتر از 0/70 بود مورد تاييد قرار گرفت. در اين تحقيق براي تجزيه و تحليل داده ها از آمار توصيفي و آمار استنباطي استفاده شده است. ابتدا با استفاده از آمار توصيفي از وضعيت و ويژگي هاي جمعيت شناختي پاسخگويان با استفاده از نرم افزار SPSS22 آگاهي يافته و در ادامه براي بررسي و آزمون فرضيه ها و بررسي روابط علي متغيرهاي موجود در تحقيق از مدل سازي معادلات ساختاري با استفاده از نرم افزار AMOS22 استفاده شده است.