بازخواني تاريخي ـ معرفتي فرهنگ سلبريتي در تمدن غرب مدرن از خودگرايي رنسانس تا خودافشاگري پست مدرن

فاقد عنوان لاتين

مدعاي پژوهش حاضر اين است شهرت به منزله فرهنگ امري مختص عصر پست‌مدرن است و غربِ مدرن بستر پرورش بذر فرهنگ سلبريتي است. جهت اثبات مدعا با گزينش رويكردي تاريخي معرفتي و با بهره‌مندي از روش توصيفي تحليلي تطورات شهرت در تمدن غرب مدرن تا ظهور فرهنگ سلبريتي در عصر پست مدرن را مورد بررسي قرار داده ايم. نتيجه حاكي از آن است كه غربِ مدرن براي اولين بار براي خودِ نفساني‌اش فارغ از بعد روحاني استقلال كامل قائل شد و از منظر هستي‌شناسي از «گرايش» به مادي ديدن هستي در دوران رنسانس به «دنيامداري» در دوران روشنگري رسيد؛ در ساحت معرفت‌شناسي تطور از خردگرايي انتزاعي به خردباوري انضمامي را تجربه كرد و در ساحت انسان‌شناسي تغييرات از «گرايش» به فرديت تا «انسان‌مداري» بود. در اين‌ميان، شهرت در لايه ارزش از مهم بودن تحول‌طلبي تا اخلاق سكولار و اخلاق رفاه متغير بود و از ميان انديشمندان و هنرمندان كه واجد استعداد ويژه بودند و دغدغه نمايش خود استعلايي را داشتند، به «ستاره‌هايي» منتقل شد كه قهرمان واقعي نبودند، بلكه تنها از طريق صنايع رسانه‌اي خودي صميمي و اروتيك را بازنمايي مي‌كردند، تا آنكه در عصر پست‌مدرن با غلبه پوچ‌گرايي در ساحت هستي‌شناسي، نسبيت‌گرايي در ساحت معرفت‌شناسي و انسان‌‌مداري افراطي در ساحت انسان‌شناسي، اخلاقِ لذت به ارزش عمومي جامعه بدل شده و هر كسي كه توانايي جلب توجه رسانه‌اي با محوريت افشا كردن خودِ جنسي را دارد، مي‌تواند مشهور شده و تبديل به يك «سلبريتي» شود. مصرف افراطي، خودبرندسازي و خودبهينه‌سازي از مهم‌ترين لايه‌هاي رويين فرهنگ سلبريتي است.

فاقد چكيده لاتين