ﭼﺎﻟﺶ ﺗﻘﺎﺿﺎي ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔﯽ ﺷﺎﻫﺪ در ﺑﺎزداﺷﺖ از دوﻟﺖ ﻣﯿﺰﺑﺎن در روﯾﻪ ﻗﻀﺎﯾﯽ دﯾﻮان ﮐﯿﻔﺮي ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ

شاهد در بازداشت با ادعاي خطر جاني ناشي از اداي شهادت در ديوان كيفري بين‌المللي، متقاضي عدم استرداد به دولت متبوع و پناهندگي از دولت ميزبان است. بر اين اساس شعبه محاكمه ديوان كيفري بين‌المللي در وضعيت جمهوري دموكراتيك كنگو با تفسير مقررات مواد (1)68 و (7)93 اساسنامه و ارتباط آنها با ماده (3)21 اساسنامه قائل به تداوم بازداشت شاهد تا پايان رسيدگي‌هاي دولت ميزبان به تقاضاي پناهندگي آنها مي‌باشد. اما استمرار بازداشت شاهد نيز ناقض تعهدات بين‌المللي دولت ميزبان در حمايت از آزادي‌هاي فردي است. بر اين اساس شعبه بدوي دادگاه هلند صلاحيت تصميم‌گيري راجع به بازداشت شاهد را از ديوان كيفري بين‌المللي سلب مي‌كند و در صلاحيت دولت ميزبان قرار مي‌دهد. ليكن شعبه تجديدنظر دادگاه هلند آن را تحت تاثير رويه قضايي ديوان اروپايي حقوق بشر نقض مي‌كند و در صلاحيت ديوان كيفري قرار مي‌دهد. شعبه تجديدنظر ديوان كيفري بين‌المللي نيز رويه شعبه تجديدنظر دادگاه هلند را با در نظر گرفتن محدوديت‌هاي اساسنامه تاييد مي‌كند تا رسيدگي به اعتراض شاهد همچنان در صلاحيت ديوان كيفري بين‌المللي باشد. با وجود اين، قضات شعبه تجديدنظر ديوان كيفري قائل به الغاء بازداشت شهود و واگذاري امور آنها پس از اداي شهادت به دولت ميزبان مي‌باشند تا اينكه استرداد آنها را نيز دولت ميزبان تا مشخص شدن نتيجه تقاضاي پناهندگي آنها به تاخير بيندازد.