خودمراقبتي زنان و نقش تبيين‌گر دين در ارتقاي آن: مطالعه‌اي تطبيقي در شهر يزد

مقدمه: امروزه رفتارهاي مقابله‌اي دين از جمله دعا، اميد به خدا و شركت در مناسك جمعي به عنوان يكي از عوامل تعيين‌كننده اصلي رفتار‌هاي سلامتي تلقي مي‌شود زيرا مي‌تواند اثرات مثبتي بر استراتژي‌هاي رفتاري زنان در راستاي خودمراقبتي‌‌ داشته باشد. با وجود اين تحقيقات تجربي اندكي در اين زمينه وجود دارد و پژوهش حاضر قصد دارد رابطه بين دينداري و خودمراقبتي زنان مورد بررسي قرار دهد. روش بررسي: تحقيق حاضر يك مطالعه مقطعي به شيوه پيمايشي است. جامعه آماري تحقيق شامل كليۀ زنان 70-18 ساله شهر يزد در سال 1399 است. حجم نمونه براساس فرمول كوكران 737 نفر تعيين شد و با استفاده از روش نمونه‌گيري خوشه‌اي متناسب (PPS) انتخاب شدند. داده‌ها بر اساس پرسشنامه خودمراقبتي محقق‌ساخته و دينداري گلاك و استارك جمع‌آوري شدند. يافته‌ها: نتايج حاصل از بررسي رابطه بين دينداري و خودمراقبتي نشانگر آن است كه تأثير دينداري بر خودمراقبتي، مثبت و معني‌دار است (0.001, P 0.38β =). ميزان تأثير دينداري بر خودمراقبتي زنان نيز در منطقه حاشيه‌ 0.56، مياني 0.38 و بالا 0.36 به دست آمد (0.001 P). همچنين بين شدت رابطه بين دينداري و خودمراقبتي در مناطق سه‌گانه شهر يزد تفاوت معني‌داري وجود ندارد (CR 1.96). ‌علاوه‌براين مدل معادله ساختاري از برازش خوبي برخوردار است. نتيجه‌گيري: لازم است به منظور بهبود عملكرد خودمراقبتي در زنان توجه ويژه‌اي به بسترهاي اجتماعي كه زنان در آن زندگي مي‌كنند داشته باشيم زيرا تصميم زنان در اتخاذ رفتارهاي مراقبت‌محور توسط شرايط اجتماعي كه آن‌ها را احاطه نموده است مشروط مي‌گردد.