توليد بدون كارخانه

توليد بدون كارخانه مفهومي از يك استراتژي كسب و كار بر پايه برون سپاري فرآيندهاي توليد مي باشد كه بر جايگاه يابي و بهره گيري از شبكه تامين و توزيع به منظو دستيابي به مزيت هاي رقابتي توليد تاكيد مي كند. در اين نوع از توليد، چون سازمان توليدكننده از منابع ديگر استفاده مي‌كند و كارخانه نقش تكميلي مي‌يابد، دغدغه‌هاي موجود در كارخانه به حداقل مي‌رسد. از سوي ديگر كارخانه‌هايي كه ظرفيت خالي براي توليد دارند، با افراد صاحب برند استراتژي توليد بدون كارخانه همكاري مي‌كنند تا كار توليد آنها را ادامه دهند. توليد بدون كارخانه، به معناي نبودن كارخانه در فرآيند توليد نيست، بلكه به اين معناست كه ميزان مشكلات ناشي از كارخانه داري براي صنعتگر به حداقل مي رسد و از ساير منابع و امكانات نيز بهره مي جويد و كارخانه بيشتر جايگاه تكميلي پيدا مي كند. انواع صنايع، فن‌آوري‌ها، قابليت‌ها و روش‌هاي توليد در طول سال‌ها كاملا تغيير كرده‌اند و اكنون سطوح بالايي از پيچيدگي را نشان مي‌دهند. رقابت در حال حاضر جهاني است و به شدت توسط انقلاب هاي انجام شده در بخش هاي ارتباطات و حمل و نقل در حال شدت گرفتن مي باشد. اين مقاله ادبيات فعلي را در مورد روندها و چالش‌هاي توليد مرور مي‌كند و نشان مي‌دهد كه چگونه رقابت به سمت دارايي‌هاي نامشهود، توانايي برون‌سپاري، نوآوري و سرمايه‌گذاري در فناوري‌هاي پيشرفته نه تنها براي كاهش هزينه‌ها، بلكه براي ارتقاي كيفيت، مقابله با سفارشي‌سازي انبوه تغيير كرده است و توانايي توليد محصولات پيچيده با ارزش افزوده بالا را توسعه دهد.بدنه ي تشكيل دهنده ي اين مقاله بيان مقدمه، تشريح ادبيات نظري و پيشينه ي مرتبط با عنوان و در آخر نتيجه گيري مي باشد.