اثر ارتزهاي بافت‌دار پا بر فركانس فعاليت الكتريكي عضلات اندام تحتاني، زمان اتكا و راحتي افراد بالاي 55 سال حين راه رفتن

زمينه و هدف: گيرنده‌هاي حس عمقي در كف پاي سالمندان كارايي كمتري دارند و تقويت و تحريك اين بخش مي‌تواند منجر به كاهش خطر افتادن در آنان گردد. يكي از شيوه‌هاي تقويت گيرنده‌هاي حسيعمقي در اين افراد استفاده از كفي بافت‌دار است. اين مطالعه به منظور مقايسه اثر ارتزهاي بافت‌دار پا بر فركانس فعاليت الكتريكي عضلات اندام تحتاني، زمان اتكا و راحتي افراد بالاي 55 سال حين راه رفتن انجام شد. روش بررسي: اين مطالعه شبه تجربي روي 14 زن و 14 مرد در محدوده سني 56 تا 70 سال كه داراي توانايي راه رفتن به صورت مستقل و سلامت جسمي و ذهني بودند؛ انجام شد. آزمودني‌ها در پنج وضعيت بدون ارتز و استفاده از چهار نوع ارتز (شامل كفي‌هاي پا از نوع بافت‌دار ريز و درشت در دو نوع منعطف و سخت) مورد مقايسه قرار گرفتند. به منظور ثبت فعاليت الكتريكي، 8 الكترود بر روي عضلات درشت ني قدامي، دوقلو داخلي، پهن داخلي، پهن خارجي، دو سر راني، نيم وتري، سريني و راست كننده ستون فقرات در محل مهره 3 كمري قرار داده شدند. يافته‌ها: ميزان طيف فركانس فعاليت عضلات درشت ني قدامي و پهن داخلي در مردان نسب به زنان افزايش آماري معني‌داري نشان داد (P 0.05). فركانس عضله پهن داخلي در شرايط راه رفتن با ارتز بافت‌دار درشت نسبت به شرايط راه رفتن بدون كفي افزايش آماري معني‌داري داشت (P 0.05). ارتز بافت‌دار درشت منعطف نسبت به ارتز بافت‌دار ريز از نظر راحتي، معني‌دار بود (P 0.05). زمان اتكا در هيچيك از شرايط از نظر آماري معني‌دار نبود. نتيجه‌گيري: افزايش فركانس الكترومايوگرافي عضله پهن داخلي هنگام استفاده از ارتز درشت منعطف مي‌تواند در افزايش جذب شك و كاهش نرخ بارگذاري عمودي وارد بر پا موثر باشد كه اين به خودي خود سبب كاهش خطر آسيب در اندام تحتاني افراد بالاي 55 سال مي‌گردد.