نوآوري اجتماعي براي تحقق استحكام دروني نظام جمهوري اسلامي ايران

هدف اين پژوهش، تلاشي براي بررسي اجمالي ساخت نوآوري اجتماعي و نقش اركان حاكميت در ايجاد، استقرار و تقويت آن است. بر اين اساس، تحقق نوآوري اجتماعي و شناخت عوامل آن از جمله افزايش تاب‌آوري اجتماعي در نتيجه به‌كارگيري ظرفيت‌ها و توانمندسازي جامعه توسط اركان حاكميت مورد توجه قرار گرفته است. اين تحقيق، از نوع كاربردي توسعه‌اي و به لحاظ روش، پيمايشي و توصيفي است. ابزار و روش گردآوري داده‌ها به روش كتابخانه‌اي جهت تهيه ادبيات موضوع و روش ميداني بر اساس جمع‌بندي مباحث، نقطه نظرات و خرد جمعي خبرگان است. يافته‌هاي اين مطالعه كه در قالب يك الگوي مفهومي ارائه ‌شده، نشان مي‌دهد ظرفيت‌سازي و توانمندسازي اجتماعي باعث شكل‌دهي به انسجام جامعه به‌عنوان سيستم اجتماعي مي­شود. همچنين تفكر حل مسئله به‌گونه‌اي كه مشاركت اجتماعي فراگير محقق شود، از جمله مناسب‌ترين رويكردي است كه اركان حاكميت براي تحقق نوآوري اجتماعي بايد به آن توجه اساسي مبذول نمايند. نوآوري اين مقاله در اين است كه در طراحي الگوي مفهومي اشاره ‌شده، پيش‌فرض اساسي بنا بر ظرفيت درون‌زا و پيامد مورد انتظار نوآوري اجتماعي براي تحقق استحكام ساخت دروني نظام ج.ا.ا است كه با طي مراحل مختلف نوآوري اجتماعي شامل «چيستي»، «چرايي»، «چگونگي»، «چه كساني/ براي چه كساني» و نهايتاً «در چه قلمرويي» و مجموعه‌اي از ساير ابعاد و اجزا، لازم است موردتوجه قرار گيرند.