بررسي عناصر ادبيات پايداري در شاهنامه ي فردوسي

No Title

ﺷﻌﺮ ﭘﺎﯾﺪاري ، ﺑﺮآﯾﻨﺪ اﺣﺴﺎس ﻫﻤﺪﻟﯽ ﻣﯿﻬﻨﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﺮ ﻧﻮع ﺗﺠﺎوز، ﺑﺮاي ﺗﺤﺼﯿﻞ اﺳﺘﻘﻼل اﺳﺖ. اﯾـﻦ ﻧـﻮع ادﺑـﯽ، ﺑﺴﺘﺮي ﺑﺮاي ﺗﺠﻠّﯽ اﺣﺴﺎﺳﺎت دﯾﻨﯽ ، ﻣﯿﻬﻦﭘﺮﺳﺘﯽ، آزادي ﺧﻮاﻫﯽ و ﺣﻖﻃﻠﺒﯽ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽآﯾﺪ. ﯾﻮرش ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﺎن ﺑﻪ اﯾﺮان زﻣﯿﻦ و ﺗﻼش ﺑﺮاي اﯾﺴﺘﺎدﮔﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺘﺠﺎوزان، ﺗﻮﺻﯿﻒ رﺷﺎدتﻫﺎ و ﺟﺎﻧﺒﺎزيﻫـﺎي ﻗﻬﺮﻣﺎﻧـﺎﻧﯽ ﮐـﻪ ﻣـﺪاﻓﻊ ﺣﻘﻮق وﻃﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ اﺻﻞ دﻓﺎع از ﺣﺮﯾﻢ وﻃﻦ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﻇﻠﻢ و ﺗﻬﺎﺟﻢ، در ﺷﻌﺮ ﻓﺮدوﺳﯽ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪﺗﺮﯾﻦ ﻣﻀﺎﻣﯿﻦ ﭘﺎﯾﺪاري ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽآﯾﺪ. در ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﯽ ادﺑﯿﺎت ﭘﺎﯾﺪاري در ﺷﻌﺮ ﻓﺮدوﺳﯽ اﺧﺘﺼﺎص ﯾﺎﻓﺘـﻪ اﺳﺖ، ﺗﻼش ﺑﺮ آن ﺑﻮده ﺗﺎ ﭘﺲ از ﺗﺒﯿﯿﻦ ادﺑﯿﺎت ﭘﺎﯾﺪاري، ﺑﻪ ﺗﺸﺮﯾﺢ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﭘﺎﯾﺪاري در ﺷﻌﺮ ﻓﺮدوﺳﯽ ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺷﻮد. در اﯾﻦ راﺳﺘﺎ ، اﺷﻌﺎر ﻓﺮدوﺳﯽ ﺑﻪ ﺷﯿﻮهي ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ- ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ و ﭘﮋوﻫﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. ﯾﺎﻓﺘﻪﻫﺎي ﭘﮋوﻫﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ اﺻﻠﯽﺗﺮﯾﻦ ﻫﻤﺴﺎﻧﯽ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪي ﻓﺮدوﺳﯽ ﺑـﺎ ﻣﺆﻟﻔﻪﻫﺎي ﭘﺎﯾﺪاري، دﻓﺎع از وﻃﻦ و ﺻﻠﺢ ﻃﻠﺒﯽ اﺳﺖ. ﻓﺮدوﺳﯽ ، ﻣﺨﺎﻃﺐ را در ﺗﻤﺎم ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ، ﺑﻪ دﻧﯿﺎﯾﯽ ﻋﺎري از ﺧﺸﻮﻧﺖ، ﺟﻨﮓ و ﺑﯿﺪاد دﻋﻮت ﮐﺮده و ﺑـﺎ وﺟـﻮد اﯾـﻦ، اﺗﺤـﺎد، ﻫﻤﺪﻟﯽ و آﻣﺎدﮔﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﺠﻮم دﺷﻤﻨﺎن ﺧﺎرﺟﯽ را ﻧﯿﺰ ﻫﻤﻮاره در ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ و از اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﮐـﻪ ﺑﺮاي ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ از ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺧﻮﯾﺶ، ﺗﻤﺎم ﺗﻮان ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﯿﺮﻧﺪ و از ﭘﺮاﮐﻨﺪﮔﯽ ﭘﺮﻫﯿﺰ ﮐﻨﻨﺪ. اﻓـﺰون ﺑـﺮاﯾﻦ، ﻇﻠﻢ ﺳﺘﯿﺰي، دادﺧـﻮاﻫﯽ، ﻣـﯿﻬﻦ ﭘﺮﺳﺘﯽ، دﺷﻤﻦﺷﻨﺎﺳﯽ، ﺑﯿﮕﺎﻧﻪﺳﺘﯿﺰي، ﻧﻔﯽ اﺳﺎرت و ﺑﻨﺪﮔﯽ، ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﺷﺮ و ﭘﻠﯿﺪي و ﻧﯿﺎز ﺑﻪ رﻫﺒﺮ و راﻫﻨﻤﺎ از دﯾﮕﺮ ﺷﺎﺧﺺﻫﺎي ﭘﺎﯾﺪاري اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪي ﻓﺮدوﺳﯽ ﺑﺎزﺗﺎب دارد.

No abstract