گونه‏ شناسي و تحليل نظام‏هاي ادراك تن در سينماي ديجيتال

پژوهش حاضر مي‏كوشد با تمركز بر شاخص‏ها و كارويژه‏هاي انحصاري سينما در عصر ديجيتال و رويكردي جامعه‏شناختي، به گونه‏شناسي و تحليل نظام‏هاي ادراك تن در سينما بپردازد. براي انجام اين كار، نخست با ارائۀ تعاريف كاربردي از عنصر تن و جايگاه آن در هنر سينما، مسئلۀ اصلي پژوهش در خصوص چيستي مفهوم و معناي تن با تمركز بر آراي كيت كريگان[1] در سه گونۀ اصلي تن در نظريه‏هاي جامعه‏شناسي اَبژه، اُبژه و سوژه[2] صورت‏بندي شده و سپس، برپايۀ گونه‏هاي يادشده و تمركز بر نظام‏هاي پيشنهادي و شش‏گانۀ ادراكي ويتكين[3] در گسترۀ هنر(نشانه‏شناختي، اجتماعي، ادراكي، لمسي، ديدماني و جسماني) به گونه‏شناسي تحليليِ اين عنصر در سينماي ديجيتال پرداخته مي‏شود. در گام سوم، فرضيۀ اصلي پژوهش مبني بر دگرگوني ريخت‏هاي سه‏گانۀ ادراك تناَبژه، اُبژه و سوژه به واسطۀ ديجيتالي‏شدن سينما، با سنجش تطبيقي و تحليلي مناسبات و تفاوت‏هاي كاركردي و ساختاري اين عنصر در سينماي ديجيتال و آنالوگ، مورد سنجش قرار گرفته و نهايتا، فهمي كاربردي از چيستي گفتمان و گونه‏هاي ادراك تن در سينماي ديجيتال ارائه مي‏شود. برآيند پژوهش حاضر، امكان تحليليِ سه نظام نشانه‏شناختي، اجتماعي و ادراكي را به اثبات رسانده و نظام ادراك لمسي را، در پايين‏ترين سطح از انطباق و توان براي ادراك تماميِ گونه‏هاي سينمايي قلمداد مي‏كند. همچنين، فرضيه‏هاي اصلي پژوهش مبني بر كارآمدي نظام‏هاي ادراكي ويتكين در تحليل گونه‏هاي اصلي و سه‏گانۀ تن در سينمابا انگاشت چيرگي گونۀ سوم: تن سوژه، به ترتيب تاييد و رد مي‏شود.