رابطه ذهن‌آگاهي و نگرش مذهبي با بخشش: نقش واسطه‌اي انعطاف‌پذيري شناختي

بخشش، فرآيند گذشتن از خطاي ديگران است كه با انگيزة آرامش دروني، يا بهبود روابط با فرد خاطي، يا با هدف انجام رفتاري ارزشي صورت مي‌گيرد. بخشش داراي پيامدهايي مانند رهايي از احساس منفي نسبت به فرد خطاكار، غلبه بر رنجش، پرهيز از عصبانيت، دوري، جدايي و انتقام نسبت به فرد خطاكار است. هدف اين پژوهش، تعيين رابطه ذهن‌آگاهي و نگرش مذهبي، به واسطه‌گري انعطاف‌پذيري شناختي با بخشش بود. بدين‌منظور، نمونه‌اي متشكل از 203 دانشجوي مشغول به تحصيل دانشگاه علم و صنعت ايران، در سال تحصيلي 97-96، به روش نمونه‌‌گيري تصادفي انتخاب و علاوه بر متغيرهاي دموگرافيك، به مقياس بخشش هارتلند (HFS) و پرسش‌نامه‌هاي ذهن‌آگاهي فرايبورگ و همكاران- فرم كوتاه (FMI-SF)، نگرش مذهبي گلريز و براهني و انعطاف‌پذيري شناختي دنيس و وندروال (CFI) پاسخ دادند. تحليل داده‌ها، با استفاده از همبستگي پيرسون و مدل‌يابي معادلات ساختاري انجام شد. نتايج مدل‌يابي معادلات ساختاري نشان داد كه نگرش مذهبي و ذهن‌آگاهي، قادرند به‌واسطة انعطاف‌پذيري شناختي، تغييرات بخشش را پيش‌بيني كنند. همچنين، بين نگرش مذهبي و ذهن‌آگاهي با بخشش، رابطة مثبت وجود دارد. بنابراين، انعطاف‌پذيري شناختي بين نگرش مذهبي و ذهن‌آگاهي با بخشش نقش ميانجي را ايفا مي‌كند.