نقش ميانجي‌گري ناگويي هيجاني در ارتباط بين تصور از خدا و رضايت زناشويي

هدف اين پژوهش، تعيين نقش ميانجي‌گري ناگويي هيجاني در ارتباط بين تصور از خدا و رضايت زناشويي بود. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي است. بدين‌منظور، 395 فرد متأهل ساكن شهر تهران (198 زن، 197 مرد) در سال 98ـ97، به روش نمونه‌گيري در دسترس، به‌عنوان نمونة آماري انتخاب شدند و به مقياس‌هاي تصور از خداي مظاهري و همكاران (1384)، ناگويي هيجاني بگبي و همكاران (1994) و رضايت زناشويي اولسون و همكاران (1989) پاسخ دادند. نتايج نهايي حاصل از مدل‌يابي معادلات ساختاري حاكي از اين بود كه ناگويي هيجاني در ارتباط بين تصور از خدا و رضايت زناشويي نقش ميانجي‌گري ايفا مي‌كند. علاوه بر اين، ارتباط مثبت و معنادار تصور از خدا با رضايت زناشويي، ارتباط منفي و معنادار تصور از خدا با ناگويي هيجاني و در نهايت، ارتباط منفي و معنادار ناگويي هيجاني با رضايت زناشويي به‌ دست آمد. به‌طوركلي، يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه تصور مثبت از خدا از طريق كاهش نشانه‌هاي ناگويي هيجاني موجب افزايش رضايت زناشويي مي‌‌شود. به‌عبارت ديگر، كاهش نشانه‌هاي ناگويي هيجاني مي‌تواند چگونگي ارتباط بين تصور از خدا و رضايت زناشويي را بهتر تبيين كند.