ﻃﺮاﺣﯽ، ﺳﺎﺧﺖ و ارزﯾﺎﺑﯽ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺧﻮد ﻧﺠﺎتﻏﺮﯾﻖ ﺑﺎ ﮐﺎرﺑﺮي ﻧﻈﺎﻣﯽ

Design, Construction and Evaluation of Self-Rescue System with Military Use

استفاده از تجهيزات نجات‌غريق، يك اقدام مؤثر در پيشگيري از پديده غرق‌شدگي است. امروزه غواصان، خلبانان، چتربازان و راپل نوردان (در محيط‌هاي دريايي) نيروهاي مسلح و نيروهاي امدادي از اين تجهيزات در عمليات نظامي، امدادي و همچنين آموزشي بهره مي‌برند. هدف از اين مطالعه، ساخت و بررسي عملكرد و كارايي تجهيز مچ‌بند نجات‌غريق در عمليات‌هاي نظامي و امدادي است. روش‌ها: در اين مطالعه، يك نمونه مچ‌بند نجات‌غريق طراحي و ساخته شد كه در ساخت آن از يك كيسه هوايي از جنس لاستيك نرم و ضخيم، يك كپسول هواي دي‌اكسيد كربن از جنس استيل، مكانيسم تخليه كپسول از جنس آلومينيوم و يك كيف نگه‌دارنده از جنس پارچه ضد آب استفاده شد. هم‌چنين كارايي اين تجهيز در داخل يك استخر به عمق 6 متر (در عمق‌هاي مختلف) و يك مولاژ نيم‌تنه انسان (با وزن‌هاي مختلف) با استفاده از روش تحليل آماري سطح پاسخ (Response Surface Method) و نرم‌افزار طراحي آزمايش (Design Expert) بررسي شد. يافته‌ها: در اين مطالعه كمترين زمان نجات مربوط به‌قرار گرفتن مولاژ 30 كيلوگرمي در عمق يك متري (0/45 ثانيه) و بيشترين زمان نجات مربوط به‌قرار گيري مولاژ 60 كيلوگرمي در عمق پنج‌متري (2/46 ثانيه) است. همچنين زمان عملكرد توسط نجات‌غريق (از لحظه رسيدن به مولاژ تا فعال‌سازي دستگاه) در اين آزمايش 2 تا 4 ثانيه اندازه‌گيري شد. زمان شناوري نيز به‌صورت تك آزمايش، براي مولاژي به وزن 60 كيلوگرم، 18 ساعت به دست آمد. همچنين ميزان عدم برازش (Lack of fit) داده‌ها توسط نرم‌افزار، 18/9 درصد محاسبه شد. نتيجه‌گيري: نتايج مطالعه حاضر نشان داد، كه دستگاه مذكور توانايي نجات افراد حادثه‌ديده در اعماق آب، بدون نياز به فرد ديگري به عنوان كمك دهنده را دارد. اين دستگاه با ايجاد شناوري طولاني‌مدت براي فرد استفاده‌كننده، مي‌تواند قدرت مانور نيروهاي نظامي در مناطق آبي را افزايش داده و همچنين در زمان وقوع حادثه، مدت زمان كافي براي رسيدن نيروهاي امدادي به محل حادثه را تامين كند.

The use of life-saving equipment is an effective measure to prevent drowning. Today, divers, pilots, paratroopers, and rappellers (in marine environments) of the armed forces and relief forces use this equipment in military, relief, and training operations. The purpose of this study was to evaluate the performance and efficiency of equipping air cushion wrist in lifeguard operations and keeping a person afloat for military and relief operations. Methods: In this study, an air cushion wrist specimen was designed and manufactured from a soft and thick rubber airbag, a carbon dioxide air capsule, an aluminum capsule discharge mechanism, and a retaining bag made of Waterproof fabric were used. The efficiency of this equipment was studied inside a pool with a depth of 6 meters (at different depths) and a human manikin (with different weights) using the statistical analysis Method of Response Surface (RSM) and Design-Expert software. Results: In this study, the minimum rescue time was related to placing a 30 kg manikin at a depth of one meter (0.45 seconds) and the highest rescue time was related to placing a 60 kg manikin at a depth of five meters (2.46 seconds). Also, the operating time was measured by the lifeguard (from the moment the manikin reached the activator) in this experiment for 2 to 4 seconds. The buoyancy time was 18 hours for a 60 kg man in a single experiment. Also, the rate of lack of fit of the data by the software was calculated to be 18.9%. Conclusion: The results of the present study showed that the device can rescue people in deep water without the need for another person as a helper. By creating long-term buoyancy for the user, this device can increase the maneuverability of military forces in water areas and also provide enough time for rescue forces to arrive at the scene of an accident.