اثربخشي برنامه يادگيري اجتماعي - هيجاني بر ابراز وجود، كيفيت زندگي و خودكارآمدي دانشجويان دانشگاه آزاد همدان

Effectiveness of Social - Emotional Learning Program on Assertiveness, Quality of Life an‎d Self- Efficacy of Students of Hamadan Azad University

هدف پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي برنامه يادگيري اجتماعي - هيجاني بر ابراز وجود، كيفيت زندگي و خودكارآمدي انجام شد. روش پژوهش نيمه آزمايشي، با طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش را همه دانشجويان مرد دانشگاه آزاد همدان تشكيل دادند. نمونه ها به صورت تصادفي هدفمند انتخاب و سپس به صورت تصادفي ساده در گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند. 150 پرسشنامه بين دانشجويان پخش شد آنهايي كه نمره 90- در آزمون ابراز وجود و نمره 50 و كمتر در آزمون كيفيت زندگي و نمره بين 17 تا 34 در آزمون خودكارآمدي كسب كردند، 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفي به دو گروه آزمايش و كنترل (هر گروه 15 نفر) تقسيم شدند. گروه آزمايش به مدت 10 جلسه تحت آموزش يادگيري اجتماعي_هيجاني قرار گرفت اما مداخله براي گروه كنترل اجرا نگرديد. ابزار پژوهش برنامه يادگيري اجتماعي صدري دميرچي و همكاران (1389)، پرسشنامه ابراز وجود راتوس (1984)، كيفيت زندگي وير و شربورن (1992) و خودكارآمدي شرر و مادوكس و همكاران (1982) بود. جهت تجزيه و تحليل اطلاعات و بررسي فرضيه هاي پژوهش از تحليل كوواريانس چند متغيره و تك متغيره استفاده شد. يافته ها نتايج نشان داد كه برنامه يادگيري اجتماعي- هيجاني در افزايش كيفيت زندگي و ابراز وجود موثر بوده اما اين برنامه بر افزايش خودكارآمدي تاثير معناداري نداشت. نتيجه گيري بنابراين براي افزايش و بهبود كيفيت زندگي و خودكارآمدي داانشجويان مي- توان برنامه يادگيري اجتماعي_هيجاني را مورد استفاده قرار داد.

Aim : The aim of this study was to determine the effectiveness of social-emotional learning program on assertiveness, quality of life and self-efficacy. Method This was a quasi-experimental study with a pretest-posttest design with a control group. The statistical population of the study consisted of all male students of Hamadan Azad University. The samples were randomly selected and then randomly assigned to the experimental and control groups. 150 questionnaires were distributed among the students Those who got a score of -90 in the assertiveness test and a score of 50 or less in the quality of life test and a score between 17 and 34 in the self-efficacy test were selected by 30 people and randomly divided into experimental and control groups Each group (15 people) were divided. The experimental group was trained in social-emotional learning for 10 sessions, but the intervention was not performed for the control group. The research tools of the social learning program were Sadri Demirci et al. (2010), Ratus (1984) Expression Questionnaire, Weir and Sherborn's Quality of Life (1992) and the self- efficacy of Scherer and Maddox et al. (1982). Multivariate and univariate analysis of covariance was used to analyze the data and test the research hypotheses. Results The results showed social-emotional learning program was effective in increasing quality of life and assertiveness, but this program did not have a significant effect on increasing self-efficacy. Conclusion Therefore, to increase and improve the quality of life and self-efficacy of students, a social emotional learning program can be used.