تاثير نورپردازي شهري بر امنيت شهروندان و جاده ها (بررسي موردي: شهر رشت)

از دهه 1960، حجم زيادي از مطالعات و بررسي‌ها در مورد تأثير بهبود روشنايي خيابان‌ها بر جرم، ترس از جرم و تصادفات جاده‌اي منتشر شده است. در دهه 1960، بهبود روشنايي خيابان ها به عنوان يك استراتژي پيشگيري از جرم و جنايت با توجه به افزايش نرخ جرم معرفي شد. اخيراً توجه سياست گذاران به كاهش روشنايي خيابان ها و تأثير آن بر اقتصاد و محيط زيست معطوف شده است. به نظر مي رسد علاقه به تأثير كاهش روشنايي خيابان ها بر جنبه هاي اجتماعي مانند جرم، ترس از جرم و تصادفات جاده اي كمرنگ شده است. اين مطالعه قصد دارد با تلاش براي يافتن پاسخ به اين سوال اصلي، بر اثرات اجتماعي اقدامات فعلي تمركز كند: تأثير كاهش روشنايي خيابان ها بر جرم، ترس از جرم و ايمني جاده چيست؟ هدف اين مقاله ارائه مروري بر مرتبط ترين تحقيقات موجود و استفاده از آن ها براي كمك به افزايش امنيت شهر هاي ايران به خصوص شهر رشت است. از آنجايي كه تحقيقات خاص در مورد كاهش روشنايي خيابان ها كمياب است، در اينجا تأثير بهبود روشنايي خيابان ها را بر جنبه هاي اجتماعي نيز مورد بحث قرار گرفته است. اشاره به تفاوت بين تأثيرات مداخلات روشنايي بر جرم و تصادفات رانندگي از يك سو و بر احساس ناامني از سوي ديگر حائز اهميت است. اين تمايز بين امنيت عيني در مقابل امنيت ذهني بسيار مهم است. در گذشته، تحقيقات عمدتاً بر جرايم متمركز بود. مفهوم «ترس از جرم» تنها از دهه 1960 پديدار شد.. رونق تحقيقات پس از آن به اجماع اخير در جرم‌شناسي كمك كرد كه جرم و ترس از جرم تقريباً ربطي به هم ندارند و هر دو پويايي و روابط خاص خود را دارند. اين امر منجر به بحث‌هاي شديد كنوني در مورد خود مفهوم «ترس از جرم» شده است.