بررسي تجارب جهاني سياست‌هاي كاهش فقر شهري

Review of Global Experiences of Urban Poverty Reduction Policies

فقر شهري پديده‌ي چند بعدي است وشهرنشينان به خاطر بسياري از محروميت‌ها؛ از جمله عدم دسترسي به فرصت‌هاي اشتغال، مسكن و زيرساخت‌هاي مناسب، نبود تأمين اجتماعي و دسترسي به بهداشت، آموزش و امنيت فردي دررنج و مضيقه‌اند. فقر شهري تنها محدود به ويژگي‌هاي نام برده نبوده واشاره به شرايط ناپايدار منجربه آسيب‌پذيري وناتواني درمقابل آسيب‌ها نيزدارد. با توجه به اهميت موضوع فقر شهري، دولت‌ها همواره در حال انديشيدن به سياست هايي هستند كه منجر به كاهش فقر شهري شود. پژوهش حاضر از نوع توصيفي- تحليلي است. و جامعه آماري اين پژوهش شامل گزارشاتي است كه در دسترس هستند و مضمون اصلي آنها در مورد سياست‌هاي كاهش فقر شهري است كه نمونه آماري آن مربوط مي‌شود به شهر نيويورك و كشورهاي برزيل و اندونزي. نتايج پژوهش حاضر بيان كننده اين مطب است كه برنامه‌ها و سياست‌هاي كاهش فقر در نيويورك موفق به نظر مي‌رسد و دليل اين موفقيت اين است كه اين برنامه كاهش فقر صرفا به بعد اقتصادي فقر تاكيد ندارد و بعد اجتماعي آن را نيز مد نظر قرار مي‌دهد. در ارتباط با برنامه و سياست كاهش فقر كشور اندونزي و برزيل مي توان چنين نتيجه گرفت كه اين كشورها براي شناسايي فقر به عنوان يك پديده چند بعدي تنها به بعد اقتصادي تاكيد دارند و با توجه به ناديده گرفتن ابعاد ديگر فقر شهري ، تعداد كثيري از فقرا در برنامه‌هاي كاهش فقر ناديده گرفته مي‌شوند.

Urban poverty is a multidimensional phenomenon and urbanites due to many deprivations; Lack of access to employment opportunities, adequate housing and infrastructure, lack of social security and access to health, education and personal security are suffering. Urban poverty is not limited to the above-mentioned characteristics and also refers to unstable conditions leading to vulnerability and inability to deal with injuries. Given the importance of the issue of urban poverty, governments are constantly thinking of policies that will reduce urban poverty. The present study is descriptive-analytical. an‎d the statistical population of this research includes reports that are available and their main theme is about urban poverty reduction policies, the statistical sample of which is related to New York City and Brazil and Indonesia. The results of the present study indicate that poverty reduction programs and policies in New York seem to be successful, and the reason for this success is that this poverty reduction program does not only emphasize the economic dimension of poverty, but also its social dimension. Regarding the poverty reduction program and policy of Indonesia and Brazil, it can be concluded that these countries emphasize only the economic dimension to identify poverty as a multidimensional phenomenon, and considering the other dimensions of urban poverty, a large number of poor are ignored in poverty reduction programs.