تأملي فقهي بر محاربه بودن يا نبودن ناقلان ويروسهاي كشنده

No Title

جرم در حقوق جزاي اسلامي عبارت است از رفتار خلاف دستورات شارع مقدس كه مبناي نظم عمومي را تشكيل مي دهد. بر اين اساس محاربه يكي از جرايم بزرگ و گناهان كبيره بشمار مي رود. نزد مشهور فقها محاربه عبارت است كشيدن سلاح به قصد ارعاب مردم با بكارگيري هر آنچه كه سبب خوف و وحشت شده و باعث اختلال در ا منيت جامعه گردد. محاربه محدود به محاربه مسلحانه و بكارگيري سلاح نمي باشد بلكه محاربه اعم از مسلحانه و غير مسلحانه مي باشد. اكثر فقهاي اماميه در ماهيت محاربه اختلاف نظر ندارند اما در مفهوم و مصداق سلاح مورد اختلاف است. مشهور فقها و مفسران اسلامي اعم از شيعه و سني اصطلاح افساد في الارض را در مورد محاربه بكار برده و در واقع هيچ تفاوتي ميان محاربه و افساد في الارض قائل نشده اند و در مقابل برخي رابطه بين دو عنوان محاربه و افساد في الارض را عموم و خصوص مطلق بيان كرده اند كه هر محاربي، مفسد في الارض است و محارب را از مصاديق افساد في الارض معرفي مي كنند اين پزوهش كه با روش توصيفي تحليلي صورت گرفته ابتدا به ماهيت محاربه و افساد في الارض پرداخته و با تطبيق دو عنصر جرم مذكور ، به نظر مي رسد در بحث سلاح بيولوژيكي، هرگاه شخصي با اقدام بيولوژيكي فساد گسترده اي را در سطح كشور يا در سطح جهاني انجام دهد مشمول حكم محاربه مي شودو همچنين بكارگيري سلاح در محاربه ، منصرف به آلت خاصي نيست بلكه شامل قهر و غلبه نيز مي باشد لذا ناقلان و انتشار دهندگان ويروس هاي كشنده در حكم محاربه مي باشندو به مجازات مقرر در قوانين جزايي محكوم مي گردند.اگر چه قواعد تفسيري، نظير تفسير مضيق و تفسير به نفع متهم وقاعده درء باعث مي شود كه عنوان محاربه تام در نظر گرفته نشود و در دايره عنوان بزرگتر كه همان افساد في الارض است،قرار بگيرد.

No Abstract