عنوان مقاله :
مواجهه‌ي با معماري به‌مثابه‌ي رُخداد نزد دريدا
عنوان به زبان ديگر :
Encountering Architecture as an Event for Derrida
پديد آورندگان :
تيموري، شراره دانشگاه آزاد اسلامي واحد علوم و تحقيقات - دانشكده حقوق، الهيات و علوم سياسي، تهران، ايران , مصطفوي، شمس الملوك دانشگاه آزاد اسلامي واحد تهران شمال - گروه فلسفه، تهران، ايران
كليدواژه :
رُخداد , معماري , دريدا , ديكانستراكشن
چكيده فارسي :
اگرچه به نظر مي‌رسد ديكانستراكشن نزد دريدا موجب گسست و فروپاشي همه چيز است، اما مي‌توان آن را به‌منزله‌ي مبنايي براي گرد هم آوردن و اتصال همه چيز هم به‌حساب آورد. رُخداد نزد دريدا مانند ديگر موضوعاتي كه در فلسفه‌ي دريدا مطرح مي‌شود، به‌سان ديكانستراكشن، به فروپاشي و بَرساخت مدام مبتلاست. در اين خصوص سؤالات زيادي مطرح مي‌شود از جمله اين‌كه رُخداد چيست و چرا امري دروني است كه از ما اعتبار مي‌گيرد يا اين‌كه اصولاً چرا رُخداد به مصنوع بودگي دچار است؟ به‌علاوه، مسئله‌ي مهم‌تر اين است كه چرا دريدا معماري را از سنخ رُخداد مي‌داند و سبك ديكانستراكشن در معماري كه با مشاركت خود او شكل گرفت، تا چه حدّ پديده‌اي از جنس رُخداد تلقي مي‌شود و نيز تا چه حدّ به تبيين رُخداد كمك مي‌كند؟ مقاله‌ي حاضر تلاش مي‌كند با تبيين آراي دريدا در مورد رُخداد و ارتباط آن با هنر و معماري، ويژگي‌هاي آن همانند ساخت‌ناپذيري و پيش‌بيني‌ناپذيري را آشكار سازد.
چكيده لاتين :
Although it seems that deconstruction disintegrates everything, it provides a basis for everything in Derrida's philosophy. As Derrida defines deconstruction on collapsing and rebuilding, event has no exception to this definition. Events, like Derrida's other discussions, are so intertwined that we cannot distinguish between them. But what is the event, and why is it an internal matter that takes credit from our internal and intuition? Why is it artificial? Derrida considers architecture to be an event type, and the style of deconstruction in architecture is an event definer? Thus, the explanation of Derrida's view of the event and its relation to art and architecture are manifested in features such undeconstructible, unpredictability of the event. For Derrida, therefore, the event is an instantaneous that even defines architecture in a "moment," and only from this dimension can it reach a consensus with architecture. In addition, deconstruction style in architecture takes us out of the ordinary cognition of form and space, and it can be an objective example of the subject of occurrence in architecture.
عنوان نشريه :
فلسفه تحليلي
