بررسي الگوي كاشت گياهان در مقياس بصري مطلوب در پارك‌ هاي محله‌اي (نمونه مورد مطالعه: پارك‌هاي محله‌اي منطقه 18 و 1 تهران)

پارك هاي محله اي در ارتباط بين مردم با طبيعت نقش مهمي را ايفا مي كنند. در واقع فضاي سبز مهمترين انگيزه براي حضور و تفريح در پارك است. به منظور ارتقاي كيفيت فضاي سبز پارك هاي محله اي و افزايش مشاركت مردمي، طراحي منظر پارك در ارتباط با ترجيحات مردم و ادراك آنها از منظر مطلوب ضروري به نظر مي رسد، در حالي كه در اين زمينه كاستي هايي وجود دارد. از اين رو هدف پژوهش حاضر بررسي پسندهاي بصري مردم در راستاي طراحي مطلوب پوشش گياهي است. پژوهش حاضر قصد دارد اين پسندها را در زمينه تركيب فضايي پوشش گياهي بر اساس شاخصه مهم و تأثيرگذار مقياس بصري، مورد مطالعه قرار دهد. در اين بررسي عوامل زمينه اي سن، جنسيت و تفاوت سطح اجتماعي _ اقتصادي در نظر گرفته شد. روش پژوهش حاضر تركيب روش كيفي و كمي است؛ ابتدا با مطالعه منابع و مشاهده ميداني تركيب فضايي گياهان در ايجاد انواع مقياس بصري مورد شناسايي قرار گرفت سپس براي روش علي _ مقايسه اي، داده‌ها مبتني بر پيمايش جمع‌آوري شدند. با نمونه‌گيري تصادفي، 363 نفر از مراجعه كنندگان به پارك‌هاي محله اي در دو منطقه شهر تهران، مورد پرسش قرار گرفتند. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از روش آزمون تعقيبي بونفروني با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد. نتايج تحليل داده ها بيانگر اين مهم است كه بين نظرات پاسخ دهندگان در زمينه مقياس بصري مطلوب در گروه هاي مختلف تفاوت كمي قابل مشاهده است.  براي همه گروه ها مقياس بصري كاملاً بسته و ديد كاملاً باز مطلوب نيست. مناظر با مقياس بصري ميانه و ديد باز در فضاي سايباني مطلوب تر هستند. بر اساس يافته هاي پژوهش حاضر، الگوي كاشت بر اساس تركيب گياهان در لايه هاي عمقي فضاي سبز و در ارتفاعات مختلف پيشنهاد شد. پژوهش حاضر گام هاي نخستين را در برنامه ريزي منظر براساس آگاهي از پسندهاي عمومي برداشته و اين يافته ها ارائه كننده راهكارهاي عملي براي طراحي كاشت در منظر هستند.