سنجش هنايندگي خُنياگري خياباني بر زندگي همگاني فضاهاي شهري، نمونه موردي: قلمروهمگاني شهر شيراز

با توسعه فيزيكي شهرها و گسترش استفاده از وسايل نقليه موتوري، فضاهاي عمومي شهرهاي امروز، كمتر براي انجام رفت وآمدهاي روزمره عابران پياده مورد استفاده قرار مي گيرند. در چنين شرايطي رويدادهاي فرهنگي صورت گرفته در دل فضاهاي شهري اهميتي دوچندان در ارتقاي پتانسيل اجتماع پذيري اين فضاها مي يابند. خنياگري يا موسيقي خياباني، گونه اي از خُرد_رويدادي فرهنگي در قلمروهمگاني است كه با اثرگذاري بر كيفيت هاي قلمرو همگاني شهر، زندگي همگاني در فضاهاي عمومي شهر را تحت تأثير قرار مي دهد.هدف اصلي اين پژوهش، مقايسه ميزان تأثيرپذيري هريك از اشكال حضور شهروندان در فضاهاي همگاني، شامل حضور انتخابي، حضور اجتماعي غيرفعال و حضور اجتماعي فعال، در زمان اجراي موسيقي خياباني و همچنين مقايسه ميزان تأثيرگذاري عوامل محيطي و عوامل دروني مرتبط، بر تمايل شهروندان به حضور در اين فضاهاست. پژوهش حاضر از نوع توصيفي تحليلي بوده و داده هاي آن از طريق توزيع 250 پرسشنامه در قالب طيف ليكرت، به صورت تصادفي ميان افراد حاضر در شش محدوده اجراي موسيقي خياباني در كلانشهر شيراز به دست آمده است. نتايج تحليل رگرسيون رتبه اي حاكي از آن است كه حضور اجتماعي غيرفعال، بيش از دو مؤلفه ديگر، متأثر از اجراي موسيقي خياباني است. همچنين عوامل محيطي مرتبط با موسيقي خياباني در مقايسه با عوامل دروني تأثير بيشتري بر حضور شهروندان در فضاهاي شهري يادشده دارند. با تكيه بر نتايج حاصل از نمونه هاي مورد مطالعه، سياست تجهيز مكان اجرا به زيرساخت هاي پيشرفته، تناسب سطح فني اجراكنندگان با ميزان اهميت مكان و به كارگيري تركيبي از سياست هاي تشويقي و بازدارنده در راستاي تعديل كيفيت محيطي مكان اجرا با هدف افزايش قابليت حضورپذيري قلمروهمگاني، پيشنهاد گرديده است.