اثرات سيليس و روي بر كميت و كيفيت دانه و روغن كلزا در تاريخ‌هاي متفاوت كاشت

به‌منظور انجام اين تحقيق، آزمايشي به‌صورت اسپليتفاكتوريل در قالب طرح پايه بلوك‌هاي كامل تصادفي با سه تكرار در سال 97-1396 در ايستگاه تحقيقاتي زراعي قراخيل (قائم‌شهر) اجرا گرديد. تيمارها شامل تاريخ كاشت در دو سطح (معمول و تأخيري) به‌عنوان عامل اصلي، منابع سيليس (عدم مصرف، سيليكات‌كلسيم و نانوسيليس) و منابع روي (عدم مصرف، سولفات‌روي و نانوروي) هر كدام در سه سطح به‌عنوان عوامل فرعي بودند. نتايج نشان دادند كه به‌غير از سيليس دانه (غير معني‌دار) ساير صفات مورد مطالعه با تأخير در كاشت كاهش يافتند. تعداد خورجين در بوته (10.30 و 12.11 درصد)، عملكرد دانه (11.15 و 12.43 درصد) و سيليس دانه (9.63 و 11.57 درصد) به‌ترتيب با كاربرد سيليكات‌كلسيم و نانوسيليس و تعداد دانه در خورجين (14.85 و 13.01 درصد) و روي دانه (21.47 و 26.57 درصد) به‌ترتيب با كاربرد سولفات‌روي و نانوروي در مقايسه با شاهد افزايش يافتند. تعداد خورجين در بوته، وزن هزار دانه و عملكرد دانه با محلول‌پاشي نانوروي در مقايسه با شاهد افزايش (به‌ترتيب 18.66، 15.64 و 20.50 درصد) داشتند. حداكثر تعداد دانه در خورجين در تاريخ كاشت معمولي با سيليكات‌كليسم (49.8 دانه) و حداكثر روغن دانه تحت تيمارهاي مركب نانوسيليس و سولفات‌روي (47.3 درصد) و نانوسيليس و نانوروي (47.5 درصد) به‌دست آمد. به‌طور كلي يافته‌ها نشان دادند كه بالاترين عملكرد دانه و غلظت سيليس دانه با كاربرد منابع مختلف سيليس و همچنين محلول‌پاشي نانو روي به‌دست آمد. حداكثر غلظت روي دانه نيز با كاربرد منابع مختلف روي حاصل شد. بالاترين درصد روغن با كاربرد همزمان نانو سيليس و منابع مختلف روي ثبت گرديد.