بررسي رفاه ذهني جوانان روستايي و تأثير آن بر ماندگاري در روستا

جوانان روستايي نقش عمده اي در توسعه روستايي و كشاورزي دارند و اگر در منطقه روستايي خود باقي بمانند مي‌توانند به كاهش فقر در آن منطقه كمك كنند. اما آشفتگي‌هايي در زمينه مهاجرت جوانان روستايي ايجاد شده كه باعث هرج ‌و مرج در اصلي‌ترين نيروي كار مناطق روستايي شده ‌است. يكي از عوامل مؤثر بر ماندگاري جوانان در روستا دستيابي آنها به رفاه اجتماعي است، در اكثر مطالعات تنها به بعد عيني رفاه پرداخته شده، و بعد ذهني رفاه مورد غفلت قرار گرفته است. در حالي كه تفسير ذهني جوانان از محيط و كيفيت زندگي در روستا است كه بر تصميم‌گيري آنان بر ماندگاري در روستا تأثير گذار است. لذا، هدف از انجام اين پژوهش ارزيابي رفاه ذهني جوانان روستايي و تأثير آن بر ماندگاري در روستا است. جامعه آماري مورد مطالعه شامل 1058 نفر از جوانان روستايي شهرستان خرم آباد بود كه با استفاده از جدول كرجسي و مورگان، حجم نمونه 281 نفر تعيين شد و براي دستيابي به افراد مورد مطالعه، از روش نمونه ‌گيري خوشه ‌اي چند مرحله ‌اي استفاده شد. جهت سنجش ابعاد رفاه ذهني از پرسشنامه ساختار يافته  Fen et al (2013) استفاده شد. نتايج نشان داد، ميزان رفاه ذهني اكثريت جوانان روستايي پايين بود و دختران داراي ميانگين كمتري در ابعاد عزت نفس، هوش احساسي و هوش اجتماعي بودند. نتايج تحليل رگرسيون نشان داد متغيرهاي درآمد، وضعيت اشتغال، دسترسي به خدمات بهداشتي، وضعيت سلامتي، دسترسي به امكانات تفريحي، تحصيلات، همبستگي اجتماعي و فاصله از شهر بر رفاه ذهني جوانان روستايي مؤثرند. همچنين نتايج نشان داد كه رابطه مثبت و معناداري بين رفاه ذهني جوانان روستايي و تمايل به ماندگاري در روستا وجود دارد.