اعيان ثابته ابن‌ عربي با تكيه بر كتاب فصوص‌ الحكم

A Study on Ibn Al-Arabi's A’yân Thâbita Based on Fusus Al-Hikam

اعيان ثابته از مهم­ترين اصطلاحات عرفان ابن ­عربي است هرچند كه مفاهيم ديگري قريب به اين اصلاح فكري اسلامي وجودداشته ­است ليكن ابن­ عربي خود مبدع اين اصطلاح است. شارحان و صوفيان متأثر و به تبعيت از وي آن را به ­كار بسته ­اند و از آن در مسائل متعدد در تبيين هستي­ شناسي عرفاني، بهره­ برده ­اند. در انديشه ابن ­عربي اعيان ثابته از لوازم اسماء و صفات الهي و علم ثبوتي حق تعالي است. نقش واسطه­ اعيان ثابته در پديده ­هاي عالم كاركردي ويژه به آن مي­ بخشد كه بدون پرداختن به آن، شناخت عرفان نظري ممكن نيست، لذا از جايگاه هستي ­شناختي در نظام عرفاني برخودار است. اين پژوهش به بررسي اعيان ثابته در نظريات ابن­ عربي پرداخته كه در واقع اعيان ثابته را صور اسماء الهي خوانده ­اند. اسماء الهي صوري از نسخ علم در تعين ثاني و علم حق دارند؛ چرا كه حق تعالي عالم به اسماء خود است و صور علمي اسماء در علم خق قرار دارند.

A’yân Thâbita is one of the most important terms in Ibn Al-Arabi's mystical thesis. Although there are some concepts near to this kind of Islamic intellectual term, but for the first time Ibn Al-Arabi invented it. Exponents and Sufis followed him and attempted to used it in different and various issues in the field of mystical ontology. Based on Ibn Al-Arabi’s thesis, A’yân Thâbita is considered as one of God’s names and divine attributes and its positive and negative traits have an intermediary role in worldwide phenomenons and provide a particular trait which is definitely necessary to understand the theoretical mysticism, so it has an ontological position in the mystical system. In this study first we consider A’yân Thâbita from Ibn Al-Arabi’s viewpoint that he called it as one of God’s names and other divine descriptive names based on Fusus. The result shows that God’s all names have been reflected in God’s knowledge(elm-e-elah).