سنجش احساس امنيت زنان در فضاهاي عمومي شهري (مطالعه موردي: پارك هاي شهر نورآباد دلفان)

آگاهي از وضعيت احساس امنيت ساكنان يك اجتماع نقش موثري در شناخت چالش ها و راهكارهاي توسعه يك جامعه داشته و در جهت تقويت زيرساخت هاي آن عمل مي نمايد. لذا پژوهش حاضر درصدد است تا وضعيت احساس امنيت زنان را در پارك هاي شهر نورآباد دلفان مورد بررسي قرار دهد. در همين راستا پنج فرضيه پيشنهاد و تاثير متغيرهاي زمينه اي(سن و تحصيلات)، رضايتمندي از خدمات، كاربري هاي اطراف پارك، نهادهاي كنترل و نظارت و ويژگي هاي كالبدي داخل پارك مورد بررسي قرار گرفتند. اين پژوهش از نوع پيمايشي بوده و جامعه آماري آن كليه زنان بالاي 15 سال مراجعه كننده به پارك هاي شهر نورآباد دلفان مي باشد. ابزار اندازه ­گيري پرسشنامه بوده و حجم نمونه با توجه به در دسترس نبودن كل جامعه آماري، به طور تقريبي 200 نفر تعيين گرديد. به ﻣﻨﻈﻮر ﺗﻌﻴﻴﻦ ﭘﺎﻳﺎﻳﻲ ﭘﺮﺳﺸﻨﺎﻣﻪ­ها، از روش آﻟﻔﺎي ﻛﺮوﻧﺒﺎخ اﺳﺘﻔﺎده شد، ﻛﻪ ﻣﻘﺪار آﻟﻔﺎي آن 0/76 ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪ. تجزيه و تحليل اطلاعات در دو سطح آمار توصيفي و استنباطي و بوسيله نرم افزار Spss انجام گرديد. در بخش توصيفي جداول فراواني و در بخش آمار استنباطي با استفاده از روش هاي آماري همبستگي پيرسون و اسپيرمن و رگرسيون چند متغيره فرضيه ­هاي موجود در تحقيق بررسي شدند. نتايج تحقيق نشان داده است كه: بين متغيرهاي سن، نهادهاي كنترل و نظارت، رضايتمندي از خدمات موجود در پارك، ويژگي­هاي كالبدي داخل پارك و كاربري هاي اطراف پارك با ميزان احساس امنيت زنان رابطه معنادار وجود دارد و بين تحصيلات با ميزان احساس امنيت زنان رابطه معناداري در سطح 95 درصد اطمينان وجود ندارد. نتايج تحليل رگرسيون چند گانه نيز نشان مي دهد كه در مجموع؛ متغيرهاي مستقل تحقيق حدود 56 درصد از متغير وابسته( احساس امنيت زنان) را تبيين مي­­كنند.