يأس و اندوه در اشعار شهريار

Despair and Grief in Shahriar Poems

يكي از مضاميني كه عموم مردم و به ويژه شاعرن با آن گريبانگير هستند مشكلات ناشي از عواطف و احوالات فردي و اجتماعي مي‌باشد كه بر اثر آن كش و قوس‌‌هاي فكري و عاطفي و تألمات روحي ، شاعران را دچار يأس و اندوه و نوميدي و بدبيني مي‌گرداند . تأمل و تعمق در اشعار استاد محمد حسين شهريار نشانگر اين واقعيت است كه وي روحيه اي بسيار عاطفي ، و احساساتي ، زود رنج و حساس به پيرامون خود و جامعه بوده است . از اغلب اشعار وي بوي يأس و نا اميدي و انزوا طلبي و حتّي مرگ انديشي به مشام مي‌رسد . ريشه اين يأس و اندوه را مي‌توان در مسايل عاطفي ، شكايت از معشوق ، گله از غم تنهايي و غربت ، مشكلات اجتماعي ، ناكامي در جواني نوستالوژي دوران كودكي و مشكلات ناشي از مسايل فرهنگي ، سياسي و اقتصادي ايران دانست . كه همين عوامل سبب شده است ديوان وي نمونه ي بارزي از ادبيات سياه در شعر معاصر را رقم زند تا آن حدّ كه شدّت تألّمات روحي و عاطفي شاعر ، او را به استقبال مردم گريزي و حتّي مرگ و مرگ انديشي سوق دهد . در اين مقاله سعي شده است با ذكر نمونه‌هايي روحيه ي يأس اندود وي را كه در موضوعات و محور‌‌هاي مختلف و در فضاي مبهم و تاريك و با لحن افسرده و اندوهگين سروده شده است در پيش روي خوانندگان قرار دهيم .

Personal and social problems which caused by intellectual, emotional and spiritual conflicts are one of the factors which leads poets to despair, grief and pessimism. The examination of Shahriar poems indicated his emotional, sentimental, and sensitive moods towards his surroundings and society. Despair and pessimism, loneliness and even thinking about death are obvious in his poems. These are rooted in emotional issues, complaint about the beloved, loneliness and homesickness, social issues, failure to the youthfulness, nostalgia of childhood and cultural, political and economic issues. These factors caused his poems to be regarded as a black literature in a way that his emotional and spiritual thinking leads him to Misanthropy, and thinking about death. The present paper aimed to present some samples of his grief and despair which were illustrated in his dark, despair and sad poems.