تاثير آموزش بر رشد اقتصادي در ايران با استفاده از روش بيزي چاركي

اين تحقيق ابتدا به تعميم ا الگوي منكيو-رومر-وايل (1992) مي پردازد كه در آن سرمايه فيزيكي به دو بخش خصوصي و دولتي تقسيم شده است. در اين الگو نيروي كار در كنار سرمايه انساني، به عنوان عواملي از توليد كل تعريف مي شوند. با استفاده از اطلاعات سري زماني سالهاي 98-1338 و با بهره‌گيري از روش بيزي چاركي به ارزيابي تاثير سه نوع سرمايه شامل سرمايه هاي فيزيكي بخش هاي خصوصي و دولتي و سرمايه انساني بر رشد اقتصادي مي پردازيم. نتايج نشان مي دهد كه سرمايه هاي فيزيكي بخش خصوصي و همچنين سرمايه انساني، تاثيري مثبت و كمي بر رشد اقتصادي در پايين ترين چارك دارند. هر چند كه سرمايه بخش دولتي قوياً تمامي بخش هاي توزيع شرطي درآمد سرانه نيروي كار را افزايش مي دهد. علاوه بر اين، اثر سرمايه فيزيكي بخش دولتي بر رشد اقتصادي در مقايسه با اثرات سرمايه فيزيكي بخش خصوصي و سرمايه انساني، نيز بيشتر است.