مقايسۀ اثربخشي درمان شناختيرفتاري مذهب‌محور و آموزش تاب‌آوري در تبعيت از درمان بيماران مبتلا به ديابت نوع دو

سابقه و هدف: بيماري ديابت از جمله بيماري‌هاي مزمن است كه براي جلوگيري از عوارض آن تبعيت از درمان نقش بسزايي دارد. اين پژوهش با هدف مقايسۀ اثربخشي درمان شناختيرفتاري مذهب‌محور (RCBT) و آموزش تاب‌آوري در مؤلفه‌هاي تبعيت از درمان بيماران مبتلا به ديابت نوع دو انجام شده است. روش كار: پژوهش حاضر از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون و گروه كنترل است كه از ميان بيماران مبتلا به ديابت نوع دو مراجعه‌كننده به مراكز خدمات جامع سلامت با روش نمونه‌گيري هدفمند، تعداد 45 نفر نمونۀ نهايي در نظر گرفته و سپس به‌طور تصادفي ساده در سه گروه 15 نفره شامل دو گروه آزمايش و يك گروه گواه گمارده شدند. يك گروه آزمايشي 10 جلسۀ 60 دقيقه‌اي درمان شناختيرفتاري مذهب‌محور و گروه ديگر 9 جلسۀ 60 دقيقه‌اي آموزش تاب‌آوري دريافت كردند. داده‌ها با استفاده از تحليل كوواريانس تك‌متغيّره و آزمون توكي تجزيه‌وتحليل شد. در اين پژوهش همۀ موارد اخلاقي رعايت شده است و مؤلفان مقاله تضاد منافعي گزارش نكرده‌اند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بين گروه‌هاي آزمايش و گروه گواه در پس‌آزمون تبعيت از درمان با كنترل پيش‌آزمون (001/0P= و 5/22F=) در سطح اطمينان 95 درصد (05/0P ) تفاوت وجود داشت؛ ولي در بين دو گروه درمان شناختيرفتاري مذهب‌محور و آموزش تاب‌آوري (46/8F= و 2/0P=) در سطح 95 درصد (05/0P ) به لحاظ آماري تفاوت معنادار وجود نداشت. نتيجه‌گيري: يافته‌ها نشان داد كه درمان شناختيرفتاري مذهب‌محور و آموزش تاب‌آوري هر دو در افزايش تبعيت از درمان بيماران مبتلا به ديابت مؤثر است. بنابراين از هر دو روش مي‌توان به‌عنوان روشي كمكي در درمان بيماران مبتلا به ديابت جهت افزايش تبعيت از درمان بهره برد.